Rozdział 296 Twoje zło jest naprawdę niezrównane

„Williamie, ta kobieta próbowała mnie oczernić raz po raz. Teraz oskarża mnie nawet o morderstwo. Tym razem musisz mnie bronić” – Alexandra trzymała Williama za ramię i szlochała żałośnie.

Jej obecny wyraz twarzy sprawił, że Eliza miała ochotę wymiotować. Eliza przemówiła do Williama zimnym głosem: „Nie zniesławiłam jej. Wiedziałam jednak, że mi nie uwierzysz i nigdy nie miałam nadziei, że mi uwierzysz. Właściwie nie ma znaczenia, czy mi wierzysz, czy nie. Nie pozwolę, aby ta sprawa tak się skończyła. Ponieważ ona się nie przyzna, mogę tylko pozwolić policji zająć się tą sytuacją”.

Obojętność w oczach Elizy i jej utrata zaufania do niego napełniły serce Williama wściekłością. Zwłaszcza gdy przypomniał sobie spojrzenie, jakie rzuciła Jensenowi, pełne wiary i zaufania. Był zazdrosny do tego stopnia, że stracił rozum.