Rozdział 392 Nie jestem ślepy

Ręka Elizy ściskająca kubek zamarła, a ona wymusiła uśmiech. „Ja też miałam dziecko. Ale jego już tu nie ma”.

„A tęsknisz za nim?”

„Tak, oczywiście. Tęsknię za nim. Tęsknię nawet w snach. Chciałabym, żeby nadal tu był. Gdyby tak było, miałby tyle lat, co ty, bo urodził się w Sylwestra tego roku”.