Hoofdstuk 1009

Ze moet wel toegeven dat de sterren een prettige toevoeging zijn.

Midnight's wolf laat een bezorgd gehuil horen, uitgestrekt in haar ziel, haar kleine beentjes te zwak om haar veel of ver te dragen dezer dagen. Maar Midnight glimlacht een beetje en streelt een mentale hand over de vacht van haar wolf, blij om haar vrij en helder en gelukkig te zien. Opgewonden om dat nu ook voor zichzelf te hebben.

De wereld...ging gewoon voor haar open. Oneindig mogelijk. Middernacht glimlacht, kijkt omhoog naar de sterren in de fluweelzwarte hemel, vol hoop.