Hoofdstuk 191

Ik hijg, ik snak echt naar adem terwijl Jackson me plat tegen de rotswand drukt. Beide handen zitten nu onder mijn shirt. Zijn handpalmen maken een verdomd liedje op mijn huid terwijl ze over mijn ribben drukken, terwijl ze langzaam over mijn vlees bewegen, alsof ze willen bevestigen dat ik hier ben, dat ik echt ben.

En plotseling, heel plotseling, besef ik dat ik dit shirt helemaal niet meer wil dragen. Dat ik niets wil dragen wat ik maar wil in de hele wereld.

Nee, ik wil niet nodig hebben-