Hoofdstuk 713

Ik leun stevig tegen Jackson aan, half wakker.

We krijgen de rest van de dag om uit te rusten met plannen om ons die avond terug naar school te sturen. De meeste van mijn mede-cadetten en vrienden slapen in de tenten die voor ons zijn neergezet, maar ik kan geen rust vinden. In plaats daarvan zit ik gewoon in een vreemd klein wakker coma van verdriet, staar veel in de ruimte, denk aan Tony, overweeg hoe verschrikkelijk oneerlijk deze wereld is. Ik haat deze stomme, belachelijke oorlog.

Ik haat atalaxie het meest.