Hoofdstuk 88 Ik verlies nooit
Catherine werd hongerig wakker. Toen ze haar ogen opende, was het al donker buiten. De kamer was stil. Maar Catherine voelde de aanwezigheid van een ander persoon. Ze had scherpe zintuigen, en die hadden het nog nooit mis gehad. In de duisternis sprak een diepe magnetische stem.
" Ben je wakker?" antwoordde Catherine met een ongewoon goed humeur. "Mmhm."
“ Flick.” De lichten in de kamer gingen aan. Misschien kwam dat doordat Catherine net wakker was geworden. De man had de lichten niet te fel aangezet. Er zat een vreemde troost in het zwakke licht. Catherines slechte humeur na het wakker worden werd er op de een of andere manier door verlicht.