บทที่ 5 ข้อตกลงการหย่าร้าง

เมื่อถึงหัวข้อเรื่องการหย่าร้าง เบ็คกี้ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ทั้งสิ้น น้ำเสียงของเธอดูสงบและจริงจัง

เจสซี่สงสัยว่าเธอได้ยินผิดหรือเปล่า เธอเอียงคอไปด้านข้างด้วยความสงสัย จนกระทั่งเบ็คกี้พูดว่า “สัญญาการหย่าร้างอยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉัน ช่วยฉันหามันหน่อยได้ไหม”

ดูเหมือนว่าเบ็คกี้จะจริงจังครั้งนี้นะ!

เจสซี่แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ด้วยความดีใจ เบ็กกี้ก็รู้ในที่สุดว่าคนโง่ทุกคนในตระกูลแคสเปอร์จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเบ็กกี้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!

“โอเค รอฉันก่อน ฉันจะจัดการเรื่องพิธีการปลดประจำการทันที! เธอต้องเซ็นข้อตกลงการหย่าร้างให้เร็วที่สุด! เธอจบเรื่องครอบครัวแคสเปอร์แล้ว!”

“ครับ ขอบคุณ เจสซี่”

เจสซีอยากให้เบ็คกี้หย่ากับรอรี่มาตั้งแต่เริ่มแต่งงานกัน จริงๆ แล้วเธอไม่เคยมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของพวกเขาเลย

เจสซีรู้จักเบ็คกี้มาตั้งแต่ยังเล็ก และเธอกับเบ็คกี้ก็เป็นเพื่อนซี้กัน เธอไม่มีใจจะบอกเบ็คกี้ให้หย่ากับรอรี่โดยตรง แต่เธอกลับหวังและรอคอยวันที่เบ็คกี้จะเข้าใจในที่สุดว่าการแต่งงานของพวกเขาเป็นความผิดพลาด

เมื่อเวลาผ่านไป เจสซีแทบจะหมดหวังและคิดว่าพวกเขาจะไม่มีวันหย่าร้างกัน เบ็คกี้หัวแข็งและหมกมุ่นอยู่กับรอรี่มากเกินไป

ตอนนี้เบ็คกี้ได้สติสัมปชัญญะแล้วและต้องการหย่า เจสซี่ไม่อยากจะผัดวันประกันพรุ่งอีกต่อไป เธอตรงดิ่งไปดำเนินการตามขั้นตอนการหย่าร้างทันที จากนั้นจึงตรวจสอบข้อตกลงการหย่าร้าง “คุณร่างเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ คุณจะสละทรัพย์สินทั้งหมดของคุณในการหย่าร้างหรือเปล่า คุณไม่ปล่อยให้รอรี่รอดตัวง่ายเกินไปหน่อยเหรอ”

เบ็คกี้รับข้อตกลงการหย่าร้างจากเธอแล้วถามว่า "คุณคิดว่าฉันต้องการเงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นไหม"

เจสซี่หยุดคิดสักครู่ เธอรู้ว่าเบ็คกี้หมายถึงอะไร

อย่างไรก็ตาม พ่อของเบ็คกี้เป็นหัวหน้าครอบครัวรามอส ซึ่งเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจ คนโง่เขลาของตระกูลแคสเปอร์ไม่รู้เลยว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอคืออะไร พวกเขาคิดว่าเธอมาจากครอบครัวธรรมดาทั่วไป

ตลกสิ้นดี!

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เบ็กกี้ก็ขึ้นรถของเจสซี่ ก่อนที่เจสซี่จะถามเบ็กกี้ว่าเธออยากไปที่ไหน เบ็กกี้ก็พูดขึ้นว่า "ไปที่โครว์บาร์ เทคโนโลยีส์กันเถอะ"

รอรี่น่าจะอยู่ในออฟฟิศตอนนี้

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ของการหย่าร้างของพวกเขา เจส ก็รีบขับรถไปที่อาคาร Crowbar Technologies หากไม่มีการจำกัดความเร็ว เธอคงขับได้เร็วที่สุดเท่าที่รถจะขับได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็หยุดอยู่หน้าอาคารสูงตระหง่านแห่งหนึ่ง

เจสซีดึงเบรกมือแล้วหันหน้าไปหาเบ็คกี้ “จำไว้ว่าต้องใจเย็นและทำมันให้เสร็จเร็วๆ”

เบ็คกี้ก้มหัวลงแล้วยิ้ม "ไม่ต้องกังวล"

สามปีนั้นมากเกินพอที่จะทำให้เธอหมดความอดทนกับผู้ชายคนนั้น

เบ็คกี้เดินเข้าไปในอาคารด้วยสัญญาการหย่าในมือ พนักงานต้อนรับไม่ได้หยุดเธอ แต่ผู้คนที่เธอชนเข้าระหว่างทางต่างก็มองมาที่เธอด้วยสายตาที่ตัดสิน

ก่อนที่เบ็คกี้จะไปถึงสำนักงานของรอรี่ โลเวลล์ บอลด์วิน ผู้ช่วยของเขาได้แจ้งให้เขาทราบว่าเธออยู่ที่นั่น

“ปล่อยเธอเข้ามา”

เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่

“โอเค” โลเวลล์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

จากนั้นเขาก็เดินออกจากสำนักงานและทิ้งรอรีไว้คนเดียว

ทันใดนั้น เบ็กกี้ก็ก้าวออกจากลิฟต์และตรงไปที่สำนักงานของรอรี่ เธอมาที่นี่หลายครั้งแล้วและรู้ทาง

ขณะที่เธอเดิน เลขาของรอรี่ก็ทักทายเธออย่างเป็นพิธีการ โดยปกติแล้ว เบ็กกี้จะตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพ แต่ในวันนี้ เธอไม่ต้องการพูดคุยอย่างเป็นมิตร

เธอเดินไปที่ประตูห้องทำงานของรอรี่ รองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้อง แล้วเคาะประตู ก่อนที่คนข้างในจะตอบ เธอก็ผลักประตูให้เปิดออกแล้วเดินเข้าไป “ลงนามในสัญญาหย่าร้าง มาที่ประตูศาลตอนเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้”

เบ็คกี้วางเอกสารนั้นไว้บนโต๊ะของรอรี่ เธอเซ็นชื่อไว้แล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือลายเซ็นของเขา

โดยไม่รอคำตอบเธอหันหลังแล้วจากไป