Rozdział 116

Wpatrywałam się w nich przez co czułam się jak godziny, chociaż wszystko co razem przeżyliśmy to sekundy.

Onyksowe oczy wypełnione zmartwieniem, głosy grube i chrapliwe od emocji. Żaden nie wyglądał na chorego ani niewyspanego. Jeśli już, to wyglądali… na większych? Nie było czasu, żeby usiąść i przeanalizować, co się zmieniło, ale przysięgam, że ich mięśnie wydawały się bardziej zdefiniowane, stwardniałe jak krwiożercza determinacja w ich oczach.

Gdy już byłam pewna, że nie mam halucynacji po zjedzeniu obrzydliwego ciasta, które dał mi Zayne, moje spojrzenie przesunęło się po małym pokoju.