Rozdział 120

Z kuchni dobiegał dźwięk stłumionej kłótni, w większości z której dobiegał zauważalny sopran głosu Tori. Co kilka sekund słyszałam, jak mama Kady odgryza się jadowitym tonem. Nawet Garrett był w pełni zadowolony z tego, że pozwala im się kłócić, biorąc pod uwagę, że wciąż przetwarzał wszystko, co mu powiedziałam.

Nie ruszył się ze swojego miejsca na kanapie, z brodą opartą na dłoni. Ten sam przypływ emocji kiedyś mnie ogarnął i nawet teraz trudno było uwierzyć, że coś się zmienia. Julian siedział obok niego, nie mogąc ukryć szerokiego uśmiechu, który skradł mu twarz.

Dokładne przeciwieństwo jego ponurego i surowego brata. Sprawiało, że wyglądał młodziej, mimo że linie wyryte na jego gładkiej twarzy były świadectwem jego wieku. Pochylił się do przodu na zadzie, a jego oczy błyszczały.