Rozdział 3 Nowe życie, nowe początki

To był dzień, w którym Anne Rose Swift Hart została zamordowana, a Roseanne Deluca się urodziła.

Czas minął błyskawicznie, a wspomnienia powoli zanikały. Jednak zdarzały się chwile, gdy budziła się z drżeniami i koszmarami. Pięć lat nie wystarczyło, by zapomnieć o dwudziestu pięciu latach, które przeżyła jako Anne Rose.

„Rosie, klientka przy stoliku numer pięć, robi zamieszanie. Mówi, że poprosiła o ekstra gorącą kawę, ale podaliśmy ją ekstra zimną. Minęło trzydzieści minut odkąd podaliśmy jej kawę, gdy była zajęta telefonem” – powiedziała jej Maria, baristka. „Ona również przeszkadza innym klientom. Kilku nawet wyszło, widząc zamieszanie w środku. Jest jeszcze poranek, a ona wpływa na nasz biznes”.

„Pozwól mi się tym zająć” – powiedziała Rosanne, patrząc na wspomnianą panią, która strofowała drugiego baristę. „Przyprowadź swojego managera. Chcę ją poznać. Jakie usługi oferuje to miejsce!”

W tym samym momencie zadzwonił telefon kobiety. „Jackson, mówiłam ci, żebyś do mnie nie dzwonił. Nie rozumiesz, czego chcę”.

Kobieta znów była zajęta rozmową, podczas gdy drugi barista szeptał Roseanne do ucha: „Jest na telefonie od godziny. To był jej błąd, ale zwala to na nas”.

„Dobra, wyjdź i pomóż Marii przy ladzie.”

Kiedy kobieta się rozłączyła, spojrzała na Roseanne i powiedziała: „Kierowniku, masz niesforny personel, który nie potrafi zdyscyplinować. Poprosiłam o zwykłą kawę, ale zobacz, co mi podano. Czy człowiek nie może dostać nawet zwykłej kawy po tak ciężkim dniu? Czy to za dużo, żeby prosić?”

Roseanne uśmiechnęła się do pani i powiedziała: „Przepraszam za niedogodności. Czy nie będzie w porządku, jeśli przyniesiemy pani kolejną kawę? Będzie w domu”.

Kobieta była przez chwilę oszołomiona. Gdzieś wiedziała, że to ona jest winna, ale… „Ja…”

„Czy to w porządku, proszę pani?” zapytała Roseanne.

„Tak, ale…”

:

„Doskonale,” powiedziała Roseanne. „Maria, daj pani kawę, której chciała. I przestań się ociągać!”

„Jasne” – powiedziała zaskoczona Maria. „Jennie, zrób kawę”. Po załatwieniu sprawy z klientką Roseanne poszła do kuchni i poszła za nią.

„Rosie, dlaczego nic nie powiedziałaś tej kobiecie?” Maria weszła do środka i wyraziła swoje niezadowolenie. „Wiesz, że ewidentnie się myliła”.

„Pani Maria, klient nigdy się nie myli” – powiedział słodki głos z kąta kuchni. Gdy spojrzała w stronę źródła głosu, zobaczyła słodkiego malucha siedzącego na kuchennym blacie, podczas gdy pracownicy zajmowali się swoimi zwykłymi czynnościami.

Twarz Marii złagodniała, gdy spojrzała na ten słodki pakunek i powiedziała: „Tak, mały lordzie. Masz rację. Jak śmiesz mówić coś twojej matce”.

„Tak, panno Maria. Mamusia też zawsze ma rację” – odpowiedziała mała munchkin z nutką dumy.

„Czy mogę zapytać, dlaczego jesteś w kuchni? Twoja matka nie będzie zadowolona, widząc cię tutaj. Kuchnia to niebezpieczne miejsce”.

„Przyszedłem na osobiste spotkanie z panem Wallsem”.

Szef kuchni, który właśnie przygotowywał ważne danie, podniósł wzrok i zapytał zszokowany: „Ja?”

„Tak, panie Walls” – powiedział Mały chłopiec. „Panie Walls, teraz daję panu zaszczyt zrobienia dla mnie czekoladowych ciasteczek”.

Usta Marii zadrżały, gdy to usłyszała. „Mały Lordzie, może pan wyjdzie i usiądzie gdzieś w bezpiecznym miejscu? To miejsce nie jest dla pana bezpieczne”.

„Co jest nie tak z tym miejscem?” zapytał mały chłopiec.

„W kuchni są noże i ogień” – powiedziała Maria. „Istnieje ryzyko, że się tu zranisz. Nie chcemy ryzykować. Wyjdźmy”.

„Przykro mi, panno Mario, ale niestety nie mogę zostawić pana Wallsa-”

„Co się tu dzieje?” Wszyscy usłyszeli głos i zesztywnieli.

„Rosie…” „Mamo.”

:

"Szef.'

Roseanne spojrzała na trzy osoby w kuchni i zobaczyła poczucie winy wypisane na ich twarzach.

„Maria, czy podałaś kawę klientowi?” – zapytała pierwszą osobę. „Tak” – odpowiedziała Maria. „Jennie zrobiła kawę i podała ją”

„Idź i sprawdź, czy klient mówi coś innego” – powiedziała Roseanne do swojej pracownicy, która stała się jej przyjaciółką.

"Do dzieła, szefie!"

Kiedy Maria odeszła, Roseanne zwróciła się do pana Wallsa i powiedziała: „Panie Walls, mieliśmy duże zamówienie na wieczór. Dałam słowo klientowi, że dostarczymy je wieczorem. Czy jest gotowe?”

„Tak, szefie, zaraz to skończę” – powiedział pan Walls i wrócił do pracy.

Teraz, gdy wszyscy wrócili do swoich zajęć, Marie zwróciła uwagę na małego chłopca siedzącego na blacie.

„Kto cię wyrzucił ze szkoły?” zapytała Roseanne.

„Babcia tak zrobiła” – odpowiedział chłopiec, robiąc naburmuszoną minę.

„Ile razy ci mówiłam, że kuchnia jest niedostępna dla dzieci?” – zapytała go Roseanne.

Mały chłopiec pochylił głowę i wyszeptał: „Mamo, przepraszam. Nie powinienem był tego robić. Chciałem tylko czekoladowych ciasteczek”.

„Chodź tutaj” – powiedziała Roseanne, wyciągając ramiona. Chłopiec wskoczył w jej ramiona i objął ją za szyję, a ona go trzymała i wyszła z kuchni. Pocałowała go w bok głowy i wymamrotała:

„Kochanie, straszysz mamusię swoimi wygłupami. Następnym razem, jeśli czegoś będziesz chciała, najpierw przyjdź do mamusi, okej?”

Jej syn, Leon, był największym darem w jej życiu. Mały chłopiec wniósł tyle radości do jej życia, że nie potrafiła ich zliczyć. Gdyby nie Leon, nie mogłaby zacząć życia od nowa w tym nowym kraju. Jej syn urodził się z wieloma powikłaniami. Lekarze byli zaskoczeni, gdy przeżył. Jej synek był jej małym lwem, który starał się poprawić życie swojej mamy.

:

Gdyby Nicholas Hart dał jej coś cennego, byłby to ich syn - Nathenial Leon Hart. Nazwała go Nathenial, aby uhonorować mężczyznę, który był nie tylko jej wybawcą, ale także jej syna.

„Leon, czy pójdziemy odebrać twoją siostrę z lotniska?” – zapytała Roseanne syna, który szeroko się uśmiechnął.

„Mamo, Coco idzie?” Leon zapytał z błyszczącymi oczami.

Roseanne uśmiechnęła się i skinęła głową. „Idziemy?”

"Hurra!"

„A co z ciasteczkami?” – zapytała.

„Mamo, będziemy jeść ciasteczka z Coco w domu”.

"W porządku!"

„Czy możemy też dostać gorącą czekoladę?”

„Nie rozumiem, dlaczego nie możesz tego mieć”.

"Kocham cię mamusiu!"

"Ja też cię kocham, mój Mały Lwie."

: