Rozdział 32

Odrobina chłodu płynęła z jego palców na jej policzkach, które były trzymane z siłą. Jednak głos dzwoniący obok ucha Rachel był jeszcze zimniejszy.

W tym momencie poczuła, że jej głowa dzwoni, gdy stała się pusta. Zaniepokojona, szybko odwróciła się, by spojrzeć na Justina.

Dopiero wtedy stopniowo rozluźnił uścisk i ponownie usiadł na sofie. Z brodą lekko uniesioną do góry, powiedział z aroganckim, zimnym spojrzeniem: „Myślałem, że kłamiesz. Teraz widzę, że jesteś gotowa zrobić wszystko, aby pomóc w chorobie swojej babci”.