Κεφάλαιο 6 Το κυνηγητό

Το POV της Debra:

Αγνοώντας τις διαμαρτυρίες μου, ο Λεονέλ με πλησίασε αργά με ένα επικίνδυνο βλέμμα.

"Ντέμπρα..." είπε απαλά η Βίκυ προσπαθώντας να με πείσει να ενδώσω. "Απλώς άκου τι λέει. Πρέπει να σκεφτείς το μέλλον σου!"

Τράβηξα τη Βίκυ και παρακάλεσα χαμηλόφωνα: "Σκέφτομαι το μέλλον μου! Δεν μπορώ να κάνω έκτρωση! Πρέπει να με βοηθήσεις, Βίκυ. Πρέπει να ξεφύγω."

Το πρόσωπο της Βίκυς έπεσε. Πρέπει να σκέφτηκε ότι ήταν κακή ιδέα. Αλλά στο τέλος, η έκφρασή της μαλάκωσε και της ψιθύρισε: «Εντάξει, θα κάνω ό,τι μπορώ».

Βλέποντας ότι επέβαινε, σήκωσα αμέσως το κεφάλι μου και προσποιήθηκα ότι ενδώθηκα στον Λεονέλ. «Ωραία, θα κάνω την έκτρωση με έναν όρο. Πρέπει να με αφήσεις να επισκεφτώ πρώτα τον τάφο της μητέρας μου».

Ο Λέονελ δεν συμφώνησε αμέσως. Αντίθετα, κάλεσε πρώτα τον πατέρα μου για την άδειά του. Όταν ο πατέρας μου συμφώνησε, ο Λεονέλ τελικά υποχώρησε.

«Πάμε», είπε τραχιά. «Θα πρέπει να είσαι ευγνώμων για το έλεος του Άλφα Εντουάρντο».

Αντιστεκόμενος στην παρόρμηση να γουρλώσω τα μάτια μου, έγνεψα καταφατικά και τους ακολούθησα σιωπηλά έξω από το κελί και μπήκα στο αυτοκίνητο.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε στο νεκροταφείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα: "Αυτό είναι. Παρακαλώ, αφήστε με να προσευχηθώ μπροστά στην ταφόπλακά της."

Ο Λέονελ άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και προειδοποίησε: «Θα σε συνοδεύσω εκεί. Μην επιχειρήσεις τίποτα».

«Εντάξει, ευχαριστώ». Κατέβασα το κεφάλι μου για να κρύψω τη νευρικότητά μου.

Υπήρχε ένα μικρό δάσος κοντά στον τελευταίο τόπο ανάπαυσης της μητέρας μου. Και πέρα από το δάσος ήταν το όριο της αγέλης. Αν μπορούσα να περάσω τα σύνορα...

Βαθιά στο δάσος, μπορούσα να δω πολλές σκηνές στημένες γύρω από μια φωτιά.

Αυτό ήταν — η ευκαιρία μου να δραπετεύσω.

Όρμησα, άρπαξα την άκρη από ένα κομμάτι καυσόξυλου και άναψα τις σκηνές. Ολόκληρος ο καταυλισμός ήταν σε χάος καθώς ο κόσμος έτρεχε τριγύρω φωνάζοντας, κλείνοντας προσωρινά το δρόμο του Λεονέλ.

Εκμεταλλεύτηκα το χάος και έτρεξα αμέσως στο δάσος με τη Βίκυ.

Το δάσος ήταν καταπράσινο και είχε αρχίσει να νυχτώνει, οπότε οι άνθρωποι του Leonel δεν θα μας προλάβαιναν σύντομα.

Τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και τελικά βάλαμε κάποια απόσταση ανάμεσα σε εμάς και αυτούς.

Αλλά η ναυτία από την εγκυμοσύνη μου με ανάπηρε. Ο Ivy επίσης δεν ένιωθε καλά, οπότε σταδιακά επιβραδύναμε.

Ευτυχώς, μπορούσα να δω την άκρη του δάσους μπροστά.

Καθώς πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρναμε, η φωνή του Λέονελ ακούγεται ξαφνικά από πίσω μας.

«Σταμάτα εκεί, Ντέμπρα Κλάρκσον!» Ο Λέονελ προειδοποίησε δυνατά. "Ο Άλφα Εντουάρντο έδωσε την εντολή. Αν πάλι αντιστέκεσαι, θα σε σκοτώσουμε επί τόπου!"

Μπορούσα να πω ότι ο Λεονέλ δεν έλεγε ψέματα. Ο πατέρας μου με μισούσε γι' αυτό που έκανα και η αιματηρή επιθυμία του Λεονέλ ήταν προφανής. Η δολοφονική του πρόθεση ήταν τόσο απτή που ένα ρίγος έτρεξε στη ραχοκοκαλιά μου.

Ο φόβος μου αποσπά την προσοχή και ο Λέονελ άδραξε την ευκαιρία να μετατραπεί στην θηριώδη μορφή του και να ορμήσει πάνω μου.

Ο λύκος του ήταν πολύ άγριος, η γκρίζα γούνα του στεκόταν όρθια, τα μάτια του έλαμπαν κάτω από το φως του φεγγαριού.

Ο Leonel ήταν ο καλύτερος στρατιώτης της αγέλης. Αν δεν ήμουν έγκυος, μπορεί να είχα την ευκαιρία να αντισταθώ. Εξάλλου, η Άιβι δεν ήταν σε καμία κατάσταση για να πολεμήσει. Δεν μπορούσε καν να τρέξει σε πλήρη ταχύτητα.

"Ντέμπρα, είσαι νεκρό κρέας!"

Με ένα κρύο ουρλιαχτό, ο Λέονελ έπεσε μπροστά και προσπάθησε να δαγκώσει τον λαιμό μου.

Μια λευκή λάμψη όρμησε μπροστά μου και έπεσε πάνω στον Leonel, κάνοντάς τον να πέσει προς τα πίσω.

Ήταν ο λύκος της Βίκυς!

«Ντέμπρα, τρέξε!» φώναξε η Βίκυ, γρυλίζοντας στον Λέονελ, που είχε ήδη συνέλθει από την πτώση του.

Αλλά η Βίκυ δεν ταίριαζε με τον Λεονέλ. Σύντομα, τη δάγκωσε και την πετσόκοψε ανελέητα ο άγριος Λέονελ. Οι ματωμένες πληγές στη λευκή της γούνα έμοιαζαν τρομακτικές.

Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ήμουν στην κόλαση. Υπήρχε αίμα παντού, και ήμουν πολύ σοκαρισμένος για να κινήσω έναν μυ.

«Τρέξε, Ντέμπρα... Σε παρακαλώ...» φώναξε η Βίκυ με τις τελευταίες δυνάμεις της πριν κυλήσει στο λόφο στην άκρη του δάσους.

"Βίκυ!"

Όρμησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, με την καρδιά μου σφιγμένη στο στήθος μου. Ένιωσα ασφυκτιά από φόβο και άγχος, αναρωτιόμουν αν η Βίκυ είχε επιζήσει από την πτώση.

Αυτή τη στιγμή δεν ήθελα τίποτα άλλο. Ήθελα απλώς να ζήσει η Βίκυ. Θα έκανα τα πάντα για να τη ζήσει.