บทที่ 45 แคโรไลน์ยังไม่เต็มใจที่จะให้อภัยฉัน

แคโรไลน์ยิ้มอยู่ แต่ความเย็นชาในดวงตาของเธอไม่สามารถพลาดได้

มันทำให้ซิเมน่าตกใจอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานเธอก็ผ่อนคลายลง ไม่มีหลักฐานใดที่จะพิสูจน์ได้ตั้งแต่เธอกำจัดมันทั้งหมดออกไป ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัว

เธอเริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น จึงเอนตัวเข้าไปกอดเดเมียนโดยแสร้งทำเป็นเศร้า “เดเมียน แคโรไลน์ยังไม่อยากให้อภัยฉันเลย แต่ฉันก็โทษเธอไม่ได้หรอก บางทีพวกคุณสองคนอาจจะยังแต่งงานกันอยู่ถ้าฉันไม่ตื่นขึ้นมา มันเป็นความผิดของฉันเอง”