Rozdział 132 - Cykl nieskończony.

Do dziś pamiętam, jak moja matka powiedziała mi dokładnie te same słowa.

Mama powiedziała, że mam raka, z pogodnym uśmiechem na ustach i spokojnym wyrazem twarzy, który wcale nie pasował do powagi jej choroby. Jej jasne oczy nie miały w sobie smutku, w przeciwieństwie do moich, które były zamglone łzami, które wylałam za nas obie.

Bałam się, ale wierzyłam, że chemioterapia i leczenie mogą uratować mamę, ale ona stawała się coraz słabsza. Jej włosy wypadały przy najmniejszym moim dotyku, a wizyty w szpitalu stawały się coraz częstsze, podobnie jak jej pobyt. Długie noce i dni w tym białym pokoju, miesiące stawiania czoła absurdalnemu bólowi, ale zawsze z uśmiechem na twarzy - to była Elisa, moja matka, moje światło. Więc zaczęłam palić papierosy, szukając nikotyny, która mnie uspokoi. Moje nerwy były zawsze na krawędzi i łatwo wdawałam się w kłótnie, walcząc i odpychając wszystkich z powodu mojego destrukcyjnego zachowania... ponieważ nie byłam w stanie poradzić sobie z bólem we mnie, z chorobą mojej matki, która mnie deprawowała. Znalazłam się samotna, zła, przestraszona i bez przyszłości z powodu tych trzech słów: „Mam raka”.