Rozdział 275

Jeśli wcześniej miałam jakiekolwiek wątpliwości, że coś go trapi, to już ich nie mam. Prawie widzę ból na jego twarzy, muzykę i sposób, w jaki wkłada w nią swoją duszę. Czekam, gdy jego palce śmigają po klawiszach fortepianu, a jego serce wali głośniej z każdym dotknięciem. Muzyka w jakiś sposób wydaje się nostalgiczna, przypomina mi o bólu i cierpieniu...

Piosenka dobiega końca, a on opuszcza głowę i uderza pięścią w fortepian.

„Co cię tak podnieciło?” – pytam cicho.