Rozdział 237

Nina

Z tym, jak czuła się moja noga, moja podróż przez miasto była powolna i bolesna. Wydawało się, że już się nie leczę, ponieważ mój wilk był z jakiegoś powodu zbyt słaby, więc każdy krok był męką. Ale musiałem iść dalej. Moi przyjaciele wciąż byli gdzieś tam, a ja musiałem znaleźć antidotum i im pomóc.

Trzymałem się wąskich alejek, przemykając między porzuconymi samochodami, żeby nie zostać zauważonym. Nie tylko musiałem martwić się o łobuzów, ale także o Jamesa, a nie wiedziałem, gdzie on teraz jest. O ile wiedziałem, był tutaj i mnie szukał.