Rozdział 458

Księżyc wisiał nisko na nocnym niebie, jego srebrzysty blask przesączał się przez falujące zasłony naszego pokoju. Jego blask powinien przynieść spokój, ostry kontrast z zamieszaniem w moim sercu. Ale tak się nie stało.

Skuliłem się na skraju łóżka, przyciskając kolana do piersi, zagubiony w wirze emocji. Delikatne uderzanie fal z klifu poniżej nie dawało ukojenia. Moje policzki były wilgotne, łzy spływały, a wzrok zamglony przez przepełniający mnie smutek.

Pogrążony w melancholii, nie usłyszałem cichego szurania stóp, dopóki ciepła dłoń nie wylądowała delikatnie na moim ramieniu.