Rozdział 777

Wąska ścieżka opadała stromo w dół, a kamienne ściany powoli zamykały się wokół nas. Ostrożnie manewrowałem, starając się utrzymać stały i spokojny oddech, podczas gdy gorące, duszące powietrze stawało się coraz gęstsze i trudniejsze do wciągnięcia do moich płuc.

Szliśmy tak przez to, co wydawało się wiecznością, dźwięki wejścia powoli cichły do przytłumionego pomruku za nami. Wkrótce ścieżka otworzyła się na rozległą sieć tuneli krzyżujących się przed nami, ich krawędzie oświetlone złowieszczym blaskiem migoczących pochodni, które nigdy nie powinny istnieć.

Nasze kroki rozbrzmiewały w pustej ciszy, gdy skradaliśmy się w dół krętych tuneli, zerkając z niepokojem za każdy róg. Na każdym zakręcie, jak się wydawało, czyhał kolejny strażnik niewolników, bezduszny i pusty za swoimi ciemnymi hełmami.