Rozdział 124

Kobieta zmarszczyła brwi. „Nie znam żadnej Iris” – powiedziała, wciąż na mnie nie patrząc. „Ludzie, którzy mieszkają na wrzosowiskach, mieszkali tu całe życie. Nie miejsce, do którego można się przeprowadzić”.

Wyciągnęła z kosza długi biały arkusz, wytrząsnęła go i pozwoliła wiatrowi złapać go od dołu. Siła powietrza uniosła arkusz w górę i nad linę, a kobieta szybko przymocowała go na miejscu za pomocą kilku drewnianych szpilek. Dla niej to nic, coś, co robiła milion razy i zrobi milion razy więcej, ale mnie wydało się niezwykłe, rodzaj bezproblemowej współpracy z naturą, którą szanowałem.

„Czy mógłbym ci ją opisać?” – zapytałem. „Może zaczęła używać innego imienia, odkąd ją poznałem”.