Hoofdstuk 375

Nina

"We zijn thuis," zei Enzo, terwijl hij eerst naar zijn handen keek en toen naar de lucht. Zijn gezicht was verbaasd.

Ik keek met evenveel verwarring om me heen naar het bos om ons heen. Het was donker en de afnemende maan gaf ons genoeg licht om te zien. Ik herkende deze open plek in het bos goed; het was precies dezelfde open plek waar we de vorige keer vandaan kwamen. In de verte kon ik, dankzij de bladeren die inmiddels grotendeels van de bomen waren gevallen, het vlakke oppervlak van het sportveld zien en de ruwe contouren van de hockeyarena daarna. Maar hoe is dit gebeurd? Hoe zijn we hier gekomen?