Rozdział 4

Ta sama myśl pojawiła się w głowie Roxanne. Czy ta mała dziewczynka jest niema?

Jej współczucie dla małej dziewczynki wzrosło. Spokojnym głosem zapytała: „Czy możesz podać mi rękę?”

Po tych słowach wyciągnęła rękę.

Dziewczynka, mimo nieśmiałego spojrzenia, zdawała się być mniej sztywna, gdy usłyszała jej słowa.

Roxanne cierpliwie czekała, aż dziewczynka przyjmie jej rękę.

Po długim wahaniu dziewczynka w końcu wyciągnęła rękę i ostrożnie wzięła Roxanne za rękę.

Widząc to, Roxanne delikatnie chwyciła ją za rękę i pomogła jej wstać. Nie zapomniała ponownie sprawdzić, czy dziewczynka nie ma żadnych obrażeń.

Dzięki jej działaniu zbliżyli się do siebie fizycznie.

Dziewczynka była miękka i puszysta. Nawet pachniała mlekiem.

Roxanne nie mogła powstrzymać się od wspomnienia swojej córki, która urodziła się martwa.

Gdyby wyrosła na zdrową dziewczynkę, byłaby mniej więcej w wieku tej małej dziewczynki.

Kiedy ta myśl pojawiła się w jej umyśle, Roxanne poczuła ból i żal.

Dziewczynka, jakby wyczuwając jej emocje, pozostała na miejscu i patrzyła na nią w milczeniu.

Wiem, że nie powinnam rozmawiać z nieznajomymi, ale ta pani jest naprawdę ładna. Dziwne, że czuję potrzebę, żeby się do niej zbliżyć.

W tym momencie Madilyn zauważyła: „Och, jaka urocza młoda dziewczyna. Jest tak urocza jak nasi chłopcy!”

Roxanne skinęła głową na znak zgody. „Myślę, że się zgubiła. Wyślijmy ją na policję i zobaczmy, czy uda nam się skontaktować z jej rodziną”.

Zaraz po tych słowach dziewczyna lekko ją pociągnęła.

Roxanne spojrzała w dół ze zdziwieniem.

Dziewczynka mocno potrząsała głową, a jej oczy zrobiły się czerwone. Wyglądała, jakby miała się rozpłakać w każdej chwili.

Oczywiste było, że dziewczynka nie chciała, żeby to zrobiła.

Widok przerażonego wyrazu twarzy dziewczyny naprawdę poruszył serce Roxanne.

Nie miała jednak innego wyboru. Jeśli nie wyśle dziewczynki na policję na czas, może zostać oskarżona o porwanie tej drugiej.

Roxanne była w dylemacie.

„ W porządku. Nie musimy iść na policję”. Przykucnęła i próbowała negocjować z dziewczynką. „Masz numer telefonu swoich rodziców? Mogę do nich zadzwonić, żeby mogli przyjechać i cię odebrać”.

Dziewczynka przestała kręcić głową, ale zamiast tego osunęła się w przygnębieniu.

Ponieważ nie odpowiedziała, Roxanne założyła, że nie ma numeru telefonu rodziców. Miała zamiar wysłać ją na policję, gdy mała dziewczynka się poruszyła.

Roxanne patrzyła, jak wyciąga ołówek i karteczkę samoprzylepną. Następnie nabazgrała numer telefonu ze słowem „Daddy” za nim, zanim podała karteczkę Roxanne.

Po odebraniu od niej notatki Roxanne wpisała numer telefonu ojca dziewczynki.

„ Och, ona rzeczywiście jest niema” – mruknęli pod nosem Archie i Benny.

Roxanne zesztywniała i rzuciła synom ostrzegawcze spojrzenie. „Nie bądź dla niej niegrzeczny”.

Chłopcy wyprostowali plecy i uśmiechnęli się do dziewczynki z poczuciem winy.

Dziewczynka spojrzała na nie, instynktownie podeszła bliżej Roxanne i wyciągnęła rękę, by złapać róg jej sukienki.

Roxanne jednak tego nie zauważyła, ponieważ była zajęta ponownym sprawdzeniem numeru telefonu przed wykonaniem połączenia.

Z powrotem w rezydencji Farwell, Lucian wszedł do rezydencji wściekły. „Czy Essie wróciła?”

Kamerdyner przyszedł go powitać. Z zatroskanym wyrazem twarzy powiedział: „Nie. Nie widziałem pani Estelli w pobliżu”.

Po tych słowach zdał sobie sprawę, że temperatura wokół jego pracodawcy drastycznie spadła.

Usta Luciana zacisnęły się, gdy zmarszczył brwi.

Przeszukałem wszędzie, gdzie mogłem. Gdzie ona może być? Czy coś jej się stało?

Gdy ta możliwość przyszła mu do głowy, w jego oczach pojawił się słaby błysk złośliwości. Wyglądało to tak, jakby nie pragnął niczego bardziej niż zniszczenia całego świata.

W tym momencie do rezydencji wbiegła kobieta w grubym makijażu i z niepokojem zapytała: „Lucian, słyszałam, że Essie zaginęła? Czy to prawda? Znalazłeś ją?”

Damą tą była nie kto inny, tylko Aubree, ta, którą Lucian wcześniej chciał poślubić.

Mimo to Lucian zachował swoją autorytatywną aurę przed nią. „Ona nadal zaginęła. Teraz, gdy już tu jesteś, chciałbym wiedzieć, co powiedziałeś Essie tego popołudnia. Dlaczego miałaby uciekać z domu bez powodu?”

Aubree wydawała się zaskoczona słysząc jego pytanie, gdy patrzyła na niego z niedowierzaniem. „Lucian, co ty mówisz? Mówisz, że zrobiłam coś Essie?”

Wyraźnie zraniona, dodała: „Nic jej nie zrobiłam! Nieważne, jeśli ktoś mnie źle zrozumie. Widziałeś, jak ją traktowałam przez lata! Chociaż Essie traktowała mnie chłodno, nie przeszkadzało mi to i dobrze się nią opiekowałam. Nigdy na nią nie krzyczałam. Nie ma mowy, żebym zrobiła coś, co zmusiłoby ją do ucieczki z domu!”

Jej zaczerwienione oczy i niewinny wyraz twarzy usiłowały przekonać Luciana, że nie ma nic wspólnego ze zniknięciem Estelli.

W głębi duszy pragnęła tylko tego, żeby ta niema dziewczynka zniknęła na zawsze.

Rzeczywiście, była surowa dla Estelli tego popołudnia. Powiedziała też małej dziewczynce, że urodzi więcej uroczych dzieci, gdy poślubi Luciana.

Wtedy Lucian nie będzie już darzył Estelli uczuciem.

Ponieważ Estella nie potrafiła mówić, Aubree nie obawiała się, że Estella poskarży się Lucianowi na jej zachowanie.

Nie miała jednak pojęcia, że Estella ucieknie z domu.

To świetnie! Będzie lepiej, jeśli nie będzie mogła wrócić. W ten sposób nie będę musiał jej więcej widzieć!