Κεφάλαιο 119 Αρ. 119

Η Λίζι ήταν απαρηγόρητη. Είχε ξυπνήσει και δεν είχε σταματήσει να κλαίει. Φαινόταν ότι κανείς δεν μπορούσε να την παρηγορήσει. Τα κλάματα του μωρού σάλιαζαν όλο της το σώμα σαν να πονούσε. Η Σαμπρίνα προσπάθησε όσο καλύτερα μπορούσε να την ηρεμήσει, αλλά μάταια. Ο καπετάνιος Γουίτλοκ είχε τραβήξει τον Γουίλ μακριά για να τον καθοδηγήσει για τη συνέντευξη Τύπου. Μπορούσε να μαντέψει τι συνέβαινε με το κοριτσάκι της καλύτερής της φίλης.

« Της λείπει η μαμά της», θρήνησε η Σαμπρίνα, κάνοντας ό,τι μπορούσε για να ηρεμήσει το αναστατωμένο βρέφος. «Λυπάμαι, γλυκό μου κορίτσι», είπε, αναπηδώντας το μωρό στην αγκαλιά της. «Ξέρω ότι κι εσύ της λείπεις».

Η Σαμπρίνα κοίταξε το μωρό της. Ήταν ήρεμο στην κούνια του, γουργουρίζοντας και χαμογελώντας. Ήταν σαν να ήξερε ότι το άλλο μωρό χρειαζόταν περισσότερη προσοχή. «Αυτό είναι ανόητο», γέλασε με τον εαυτό της. Ο Άλεξ μπήκε στο δωμάτιο, με τον ώμο του γερμένο από την έντονη κούραση. Περπάτησε και σήκωσε τον γιο του, ο οποίος συνέχισε να φλυαρεί.