Κεφάλαιο 125 Αρ. 125

Η αχνή μυρωδιά της χλωρίνης του ήταν πλέον γνώριμη. Τα νοσοκομεία πάντα έμοιαζαν να μυρίζουν έτσι. Σαν ψυγμένη χλωρίνη. Ο Σπένσερ και η Σαμπρίνα κάθονταν εκατέρωθεν του. Ο Σπένσερ ήταν ακίνητος, σαν άγαλμα σε πάρκο. Τα μόνα σημάδια ζωής που μπορούσε να διακρίνει ο Γουίλ ήταν ένα περιστασιακό ανοιγοκλείσιμο των ματιών και οι ώμοι του να κινούνται με κάθε ανάσα. Πώς θα μπορούσε κάποιος να είναι τόσο ακίνητος; Η Σαμπρίνα από την άλλη ήταν μια ανήσυχη αταξία. Τα πόδια της αναπηδούσαν και έσφιγγε τα χέρια της μεταξύ τους. Ένα βίαιο ρίγος διαπερνούσε το σώμα της από καιρό σε καιρό.

« Κρυώνεις;» ρώτησε. Η φωνή του ήταν σαν χιλιάδες πιάτα που έσπασαν στην σιωπηλή αίθουσα αναμονής. Η Σαμπρίνα πετάχτηκε, φανερά ξαφνιασμένη. «Συγγνώμη».

« Όχι, λυπάμαι. Γίνομαι πολύ νευρικός όταν είμαι νευρικός. Ναι, μάλλον κρυώνω λίγο.»