Κεφάλαιο 138 Αρ. 138
Το ταξίδι από το νοσοκομείο ξεκίνησε με σιωπή. Ο Γουίλ ήθελε να προσποιηθεί ότι ήταν σύμφωνος με την επιστροφή της, αλλά μέσα του ήταν έξω φρενών. Απ' όσο το έβλεπε, δεν υπήρχε λόγος να επιστρέψει. Ανήκε στην πόλη μαζί του. Αν δεν ήθελε να ζει μαζί του, εντάξει. Θα μπορούσε να βρει ένα διαμέρισμα για εκείνη και τη Λίζι. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, ούτε αυτό του άρεσε. Και δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνεχίσει να εργάζεται για τον Σπένσερ. Ή οπουδήποτε αλλού. Θα μπορούσε να τη φροντίζει και να την φροντίζει. Όλες οι ανάγκες τους θα ικανοποιούνταν και η Λίζι δεν θα είχε ποτέ έλλειψη. Έβγαζε αρκετά χρήματα για να διασφαλίσει ότι κάθε επιθυμία της Έμμα θα ικανοποιούνταν. Όταν η Λίζι μεγάλωνε, θα είχε τα καλύτερα από όλα.
Αλλά εκείνη τον αρνήθηκε. Η Έμμα ήθελε να συνεχίσει να ζει τη ζωή της μακριά του και μετά να του πει ταυτόχρονα ότι ήθελε να είναι μαζί του. Δεν είχε κανένα απολύτως νόημα. Γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσε να κάνει;
«Οι ζωές μας δεν μπορούν να αφορούν μόνο ο ένας τον άλλον», είχε πει. «Χρειαζόμαστε χωρισμό. Υποτίθεται ότι είμαστε μέρος της ζωής ο ένας του άλλου, όχι το κέντρο».