Hoofdstuk 2 Eén kaartje voor twee

Mia's perspectief

Ik zit in de taxi naar een ander ziekenhuis – het ziekenhuis waar ZIJ is, om hem te zien. Ik voel me misselijk. Wagenziek, ochtendmisselijk, of gewoon... misselijk van deze reis.

Dit is de reis die ik het allerergst vind, en deze reis maak ik al tien jaar: zij ligt altijd in het ziekenhuis en hij is altijd bij haar, zelfs vóór ons huwelijk.

Dat is wat er gebeurt als je verliefd bent op je zus die Willebrand heeft, gecombineerd met ook nog eens RH-bloedgroep.

Ja, de ziekte waarbij je niet kunt genezen van bloedingen, met een bloedgroep die slechts 0,3% van de mensen heeft.

Zelfs een kleine snee in haar vinger kon dodelijk voor haar zijn. Daarom is ze de verwende schat van de hele familie, de onaantastbare, het wonder dat alles krijgt wat ze wil door gewoon te bestaan.

Ik? Zelfs mijn bestaan wordt genegeerd.

Mijn ouders hebben alleen Sophia in hun ogen. Mijn broer haat me alsof ik mijn gezondheid van Sophia heb gestolen.

Nee, ik heb haar gewoon afgepakt.

Maar ze haatten me al daarvoor. Trouwen met Lucas liet hun verborgen haat alleen maar naar buiten komen.

Maar ik heb gestolen, en ik heb ervoor betaald. Ik ben met hem getrouwd, en ik heb slechts vijf jaar van zijn kwelling gekregen.

Ik dacht dat hem liefhebben met alles wat ik had mijn zonde kon goedmaken, en ik heb betaald met alle liefde die ik in me kon vinden. Ik dacht dat mijn leven een droom was die uitkwam toen ik met hem trouwde. Ik had het waarschijnlijk moeten weten toen ik onze huwelijksnacht alleen doorbracht...

... Hij zal nooit meer de kleine held zijn die me tien jaar geleden redde. Niet voor mij, nooit meer.

[Sorry, ik denk dat de reis weer doorgaat... Ben je nog beschikbaar?] Ik stuur Aurora een berichtje. Ik voel me schuldig dat ik haar net heb gevraagd mijn vlucht te annuleren, terwijl mij werd verteld dat het een een-voor-twee-ticket zou zijn.

[Voor jou? Altijd.]

Ik doe mijn ogen dicht. Dan is het besloten.

Ik kan er nu niet meer onderuit. Hij staat het niet toe. Hij wacht al een eeuwigheid op die scheidingspapieren.

Ik moet gewoon uitzoeken wat de baby in deze chaos betekent. Nou ja, waarschijnlijk een vraag die alleen ik hoef te beantwoorden. Hij wil niets met de baby te maken hebben, en Sophia...

Het zou ontzettend aardig van haar zijn als ze de baby zou laten leven. Ik weet zeker dat als ze hem om mijn abortus vraagt, hij daar graag aan zal voldoen.

Na de hobbelige rit in de gekke taxi neem ik even de tijd om mijn ademhaling te kalmeren en het dunne zweet op mijn voorhoofd te laten verdwijnen terwijl ik de misselijkmakende bult die achter mijn tong bungelt wegslik. Ik word al snel wagenziek, en met een klein dingetje in mijn buik wordt het nog moeilijker.

Ik geef hem de schuld. Het is absoluut een hij, die me alleen maar problemen bezorgt, net als zijn vader.

Dan lach ik om mezelf, om mijn kinderlijke gedachte.

Een moment geleden voelde ik enkel kilheid en afschuw bij het nieuws over zijn bestaan. Ik dacht dat het slechts een klein embryo was dat in mij groeide, te klein om zelfs maar te zien op de scan, iets kleins dat alleen maar problemen voor me betekende.

Maar nu zie ik hem al voor me, hoe ik hem plaag met zijn mooiste lach ter wereld. Zelfs voordat hij geboren was, bracht hij me al vreugde.

Ik wil hem houden.

Dat idee maakt me bang. Zelfs als ik het plan doorzet, kan ik dan echt een baby op de wereld zetten waar hij al een van zijn ouders verliest voordat hij geboren is?

Ik krijg tranen in mijn ogen bij die gedachte en ik kan nauwelijks meer zien. Ik geef de hormonen de schuld.

Terwijl ik mijn tranen laat drogen, sleep ik mijn rubberen ledematen langzaam naar Sophia's afdeling op de vijfde verdieping. Hij wacht binnen op me, maar niet op het dossier dat ik hem wil geven.

Hij wil degene die mijn hart verbrijzelt.

Ik dacht dat ik er klaar voor was. Ik dacht dat hij mijn hart zo klein had gemaakt dat ik geen liefde meer in me kon vinden. Maar het doet nog steeds pijn. En het is nu nog onmogelijker, met het gewicht van de baby op de weegschaal.

"Lucas, ik ben bang. Het is het ergste gevoel, wachten op de uitslag..." Sophia's verlegen, meisjesachtige stem dringt door de deur naar binnen en ik pauzeer. "Hou je vast."

Eén zin van mijn lieve zus, en ik verloor al mijn kracht om binnen te komen. Ik weet dat hij dat zou doen. Hij zou haar vasthouden, met alle liefde in zijn hart.

Ik weet niet hoe groot die liefde is, maar ik heb er in ieder geval geen enkele gekregen.

Als ik hiervoor twijfels had, heb ik die nu niet meer. Alleen de scheidingspapieren, waarschuw ik mezelf. Het lot van dit huwelijk is om te eindigen. Ik ben hier om te leveren.

De baby... is gewoon een verrassing die niets verandert.

Vijf jaar is al lang genoeg om een vergissing te begaan. Ik heb niet veel meer in me om een huwelijk-voor-één te onderhouden. Hij is met me getrouwd, maar alleen op papier. Zijn hart is haar bezit. Altijd al geweest, en dat zal altijd zo blijven.

Vanavond ben ik in een andere stad en laat ik de man op wie ik verliefd ben achter voor de vrouw op wie hij verliefd is.