Pewnej spokojnej letniej nocy w Wragos, Rosalynn Fuller siedziała na kanapie w swoim domu i przeglądała wiadomości w telefonie.
„Brian Hughes, CEO Hughes Group, wziął udział w wydarzeniu towarzyskim ze słynną aktorką Eleanor Hilton. Później udali się do hotelu i spędzili razem noc. Zrobiono intymne zdjęcia dwojga...”
Ten konkretny artykuł znalazł się wśród najpopularniejszych tematów w Internecie i rozprzestrzenił się po całej sieci lotem błyskawicy.
Rosalynn przesunęła okulary w czarnej oprawce na grzbiet nosa i przyglądała się zdjęciom opublikowanym w artykule. Jej twarz była pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu.
Zdjęcia były nieostre, ale można było dostrzec sylwetki mężczyzny i kobiety całujących się przy oknie.
Mężczyzną tym był nikt inny, jak jej mąż i dziedzic najbogatszej i najbardziej wpływowej rodziny w mieście.
Był potężnym człowiekiem, który sprawował kontrolę nad gospodarką całego miasta.
Choć dla większości ludzi może się to wydawać śmieszne, Brian nigdy nie postawił stopy w ich domu, odkąd dwa lata temu się pobrali.
W rzeczywistości nie pojawił się nawet na ceremonii zawarcia związku małżeńskiego.
Zamiast tego wysłał swojego prawnika, aby go reprezentował, i przeprowadził cały proces za pośrednictwem pełnomocnika.
Rosalynn od początku wiedziała, że Brian jest przeciwny ich związkowi.
Jedynym powodem, dla którego ustąpił, była jego babcia, Debora Hughes.
Przez jakiś zbieg okoliczności dziadek Rosalynn uratował kiedyś Deborę. Kiedy wyraziła chęć odwdzięczenia mu się za przysługę, odważnie poprosił jej wnuka, aby poślubił jego wnuczkę, mając nadzieję, że zapewni jej wygodne i beztroskie życie.
Początkowo Rosalynn żywiła pewne nadzieje co do swojego małżeństwa.
Ale przez ostatnie kilka lat Brian stale widywał randki z różnymi aktorkami. To było więcej niż wystarczające, aby ją rozczarować i zniszczyć jej naiwne złudzenia.
Rosalynn zacisnęła usta, skończyła czytać artykuł, po czym przeszła do swojej listy kontaktów, odszukała numer Briana i zadzwoniła do niego.
To był pierwszy raz, kiedy zadzwoniła do Briana.
Wkrótce połączenie zostało nawiązane.
„Cześć, tu Rosalynn.”
„Rosalynn? Która Rosalynn?”
Głos Briana był głęboki i gładki. Chociaż jego ton był niewątpliwie zimny, słuchanie go było całkiem przyjemnym doświadczeniem.
Jego słowa były jednak zupełnie inną sprawą. Rosalynn prychnęła i zacisnęła mocno palce na telefonie.
Nawet nie pamiętał imienia swojej żony.
„To twoja żona. Przynajmniej na papierze”.
„Ach. Czego chcesz?”
Ton Briana stał się jeszcze chłodniejszy.
„Chcę rozwodu” – odpowiedziała Rosalynn, uderzając okularami w twarz.
Nastąpiła chwila ciszy.
„Podjąłeś już decyzję?” – zapytał w końcu Brian.
"Oczywiście."
„Jakich alimentów chcesz? Nazwij je”.
„Nie ma takiej potrzeby. Nie obchodzą mnie twoje pieniądze. I nie zależy mi też na dzieleniu się moim mężczyzną z innymi. Już przygotowałam i podpisałam umowę rozwodową. Odchodzę z niczym”.
Rosalynn mówiła szybko, nie robiąc nawet przerwy na oddech. Natychmiast się rozłączyła po wygłoszeniu swojego tekstu.
Choć podlegali prawu, byli dla siebie jak obcy ludzie.
Ponieważ małżeństwo było jedyną rzeczą, która ich łączyła, mogli się go pozbyć. Od tej pory nie mieli ze sobą nic wspólnego.
Rosalynn weszła na górę i ściągnęła okulary, odsłaniając gładkie, różowe policzki i delikatne rysy twarzy.
Spakowała swoje rzeczy do jednej walizki i zatrzymała się w salonie. Położyła umowę rozwodową na stoliku kawowym, po czym wyszła z willi, nie oglądając się za siebie.
W Hughes Group biuro CEO rozświetliło się ciepłym, żółtym światłem.
Brian siedział za biurkiem ubrany w prostą, białą koszulę i dopasowane czarne spodnie.
Wpatrywał się w telefon, a jego usta wykrzywiały się w grymasie pogardy.
W końcu jego rzekoma żona nie mogła już znieść zniewagi spowodowanej jego nieobecnością i sama zaproponowała rozwód.
Ktoś zapukał do drzwi i do pokoju wszedł jego asystent, Edwin Byrd.
„Panie Hughes, już prawie czas na spotkanie z panem Fosterem”.
Brian skinął głową, wstał i zdjął marynarkę z oparcia krzesła.
„Edwin, usuń wszystkie popularne tematy online związane ze mną. I poproś mojego prawnika, aby odzyskał umowę rozwodową, którą moja żona zostawiła w willi”.
Edwin ożywił się, słysząc polecenie szefa.
Wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, że Brian nigdy tak naprawdę nie spotykał się z żadną kobietą przez cały ten czas. Wszystkie te skandale zostały celowo wymyślone, aby go zdyskredytować i zmusić żonę do wystąpienia o rozwód. Wyglądało na to, że w końcu osiągnął swój cel.
Tymczasem Rosalynn wzięła taksówkę i pojechała do mieszkania, które kupiła dla siebie.
Mieszkanie znajdowało się w doskonałym punkcie w centrum miasta, a jej apartament składał się z trzech sypialni i dwóch pokoi dziennych.
Lokal był w pełni umeblowany, a sam budynek wyposażono w najnowocześniejszy system bezpieczeństwa.
Rosalynn odłożyła walizkę i podeszła do francuskich okien. Spojrzała w noc, na ulice poniżej, usiane jasnymi światłami miasta. Wyjęła telefon i zadzwoniła do swojej najlepszej przyjaciółki.
„Karina, rozwodzę się.”
„Co? To prawda, Rosalynn? Nareszcie! To świetna wiadomość! Znów jesteś singielką, gratulacje! Powinniśmy wyjść i świętować twoją nowo odkrytą wolność!”
"Jasne."
