„Julianno, jaka ty potrafisz być okrutna! Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, co zrobiłaś swojej siostrze? Dzisiaj nauczysz się swojej lekcji!” warknęła Laura Edwards, jej wściekłość kipiała, gdy bat uderzył jej córkę brutalnym, dźwięcznym trzaskiem.
Ostry dźwięk bicza rozbrzmiał w ogromnej rezydencji, uciszając służbę, która stała nieruchomo jak rzeźby i nie ośmielała się wypowiedzieć ani jednego słowa.
Pomimo tego Julianna Edwards pozostała spokojna, jej drobna sylwetka drżała, gdy zacisnęła zęby, znosząc potworny ból, który zdawał się rozdzierać jej skórę.
„Przywróciłem cię, dałem ci wszystko, czego potrzebowałeś i zaoferowałem ci miejsce, do którego należysz. Czy tak mi dziękujesz?”
Z każdym słowem Laura machała ręką, znacząc plecy Julianny głębokimi, karmazynowymi smugami, a jej twarz bledła. Jednak jej spojrzenie pozostało spokojne, rozświetlone iskrą determinacji. Może stała się nieczuła na tak brutalne kary.
„Teraz przeproś Delię”. Dysząc z wysiłku, Laura stała z jedną ręką opartą na biodrze, jej oczy płonęły, gdy patrzyła na Juliannę.
„Dlaczego miałabym przepraszać, skoro nie zrobiłam nic złego?” Julianna spojrzała Laurze w oczy, jej głos był stanowczy, a każde słowo było wyzwaniem.
Wściekłość Laury osiągnęła szczyt, gdy zobaczyła nieustępliwą postawę Julianny. Mocno ściskając bat, oświadczyła: „W takim razie nie przestanę, dopóki dziś nie przeprosisz”.
W tym kluczowym momencie Delia Edwards, adoptowana córka Laury, ścisnęła ramię Laury, a jej oczy wypełniły się łzami, gdy błagała: „Mamo! Proszę, nie bij już Julianny. To właściwie moja wina — nigdy jej nie powiedziałam o mojej alergii na mango”.
„Delia, twoje serce jest za duże. Prawie cię zabiła, a ty jesteś tutaj, broniąc jej”. Laura westchnęła, delikatnie głaszcząc dłoń Delii, ciepło zalewało jej głos. „Ona jest po prostu złośliwa. W swojej desperackiej próbie zwrócenia na siebie uwagi, dała ci pudding z mango, wiedząc dobrze o twojej alergii. Jakież to okrutne, nie uważasz?”, mocno smagając batem, oświadczyła, „W takim razie nie przestanę, dopóki dziś nie przeprosisz”.
W tym kluczowym momencie Delia Edwards, adoptowana córka Laury, ścisnęła ramię Laury, a jej oczy wypełniły się łzami, gdy błagała: „Mamo! Proszę, nie bij już Julianny. To właściwie moja wina — nigdy jej nie powiedziałam o mojej alergii na mango”.
„Delia, twoje serce jest za duże. Prawie cię zabiła, a ty jej bronisz”. Laura westchnęła, delikatnie głaszcząc dłoń Delii, a ciepło zalewało jej głos. „Ona jest po prostu złośliwa. W swojej desperackiej próbie zwrócenia na siebie uwagi dała ci pudding z mango, dobrze wiedząc o twojej alergii. Jakież to okrutne, nie uważasz?”
„Ale przysięgam, że nie wiedziałam!” zaprotestowała Julianna, a łzy napłynęły jej do oczu, gdy stanęła twarzą w twarz z ciasno związaną parą przed nią. „Naprawdę nie wiedziałam o jej alergii!”
„Wciąż szukasz wymówek?” Laura warknęła, zadając Juliannie kolejny cios, jej słowa były lodowate i gryzące, gdy żądło rozeszło się po skórze Julianny, wysyłając dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa.
Od czasu, gdy Julianna wróciła do rodziny, każdy spór z udziałem Delii niezmiennie kończył się tym, że Julianna brała winę na siebie. Bez względu na jej argumenty lub dowody, które przedstawiała, zawsze były one odrzucane jako oszukańcze.
Kiedy Delia spadła ze schodów, oskarżyła Juliannę o to, że ją popchnęła, a rodzice bez wahania stanęli po stronie Delii.
Mimo że Julianna była ich ciałem i krwią, zdawało się, że zajmowała w ich sercach mniejsze miejsce niż adoptowana Delia.
W ich oczach była być może tylko intrygantką, która zawsze starała się skrzywdzić Delię, aby zdobyć trochę jej uczucia.
Delia rzuciła Juliannie współczujące spojrzenie. „Mamo, rozumiem, co Julianna ma na myśli. W końcu zajmuję jej miejsce jako twoja córka od ponad dekady. Gdybym była na jej miejscu, pewnie też czułabym gorycz. Może jeśli odejdę, ona w końcu poczuje spokój, a rodzina się naprawi”.
Jej słowa, przybrane pozorem troski, były sprytnym podstępem, mającym na celu jeszcze większe zniechęcenie Julianny, a Laura połknęła przynętę całym sercem.
Serce Julianny pogrążyło się w coraz większej rozpaczy, a ciche żale do rodziny narastały z każdą chwilą.
W jednej chwili ostry bicz przywrócił ją do surowej teraźniejszości. Spojrzała Laurze w oczy, których spojrzenie było mroźne i pełne pogardy.
Głos Laury przeciął powietrze, lodowaty i ostry. „Spójrz tylko na Delię, zawsze tak troskliwą i uprzejmą! Gdybyś była choć w połowie tak uważna, byłabym wniebowzięta. A ty tu jesteś, zaprzeczasz swojemu błędowi, jakbyś celowo chciała mnie wkurzyć”.
Julianna twardo obstawała przy swoim. „Powiem ci jeszcze raz, pudding, który jej podałam, nie zawierał mango. Jeśli wątpisz, po prostu sprawdź listę zakupów!”
„Po co w ogóle sprawdzać? Nie jest tak, że Delia by nas oszukała w takich sprawach”. Laura, której wiara w Delię była niezachwiana, nie widziała potrzeby potwierdzania przedmiotów wystawionych na zakupy.
„Mamo...” Głos Delii zadrżał, jej czyn był delikatnie przeplatany wrażliwością. „Jeśli to uspokoi umysł Julianny, to może ją skrzywdziłem”.
„Delia, proszę, nie płacz. Nie zasługujesz na takie cierpienie. Dopilnuję, aby ta niewdzięczna dziewczyna została pociągnięta do odpowiedzialności”. Spojrzenie Laury stwardniało, jej uścisk na biczu zacieśnił się, jej autorytet był namacalny. „Jeśli nie chcesz przeprosić, to zależy wyłącznie od ciebie. Za trzy dni Efrery zorganizuje swój pierwszy konkurs na projekt mody. Jeśli dasz swój projekt Delii, odpuszczę to”.
Ponownie?
Te lodowate słowa przeszyły Juliannę, wywołując u niej głęboki dreszcz.
Przez cały rok nieustannie się poddawała, rozpaczliwie pragnąc choćby odrobiny uznania i pochwał ze strony rodziny.
Od samego początku sypialnia była jej prawem. Ale namówili Juliannę, żeby ją oddała, mówiąc, że Delia przywiązała się do jej wygód.
Nawet jej prawowita tożsamość jako córki rodziny Edwards została zaciemniona, wszystko po to, by chronić dumę Delii.
Lista takich poświęceń mogłaby się ciągnąć w nieskończoność.
Aby pozostać z tą rodziną i zyskać jej względy, Julianna poświęciła więcej, niż byłaby skłonna przyznać.
Ale teraz Laura namawiała ją, by zrezygnowała z projektu na rzecz konkursu mody, a jej przyszłość wisiała na włosku.
„Powiedz coś” – nalegała Laura, podczas gdy Julianna milczała. „Czy straciłaś głos?”
„Mamo, proszę” – wtrąciła Delia, ściskając ramię Laury i potrząsając głową. „Julianna też bierze udział w zawodach. Co zrobi, jeśli odda mi swój projekt? Choć jestem pewna, że wygram, ...” – przerwała, kaszląc słabo, jej ciało drżało, jakby miała zemdleć. „Nie sądzę, żeby moje zdrowie na to pozwalało”.
„Wyrządziła ci krzywdę, to słuszne, żeby to naprawiła”. Laura spojrzała Juliannie przenikliwym wzrokiem. „Zapytam cię ostatni raz – czy rezygnujesz z poboru, czy nie?”
Klatka piersiowa Julianny zacisnęła się, gdy wzięła głęboki, nierówny oddech. „Mamo, czy ja też nie jestem twoją córką?” zapytała, jej głos lekko się załamał.
„Twierdzisz, że jesteś moją córką, ale lekceważysz moje życzenia?”
Ten jawny pokaz faworyzowania całkowicie złamał serce Julianny. Zamknęła oczy, jej głos był ledwie szeptem. „Pozwolę jej wziąć projekt”.
Chytry uśmiech przemknął przez twarz Delii. Podczas gdy Julianna często była zbyt uległa, jej umiejętności projektowe były najwyższej klasy. Mając w ręku szkic Julianny, zdobycie pierwszego miejsca wydawało się niemal pewne.
„Masz jednak sumienie” – zauważyła Laura, unosząc jedną brew, gdy nonszalancko odrzuciła bat na bok i obdarzyła Delię ciepłym uśmiechem. „Dzięki projektowi Julianny możesz przestać się stresować rywalizacją. Po prostu zrelaksuj się i ciesz się nagrodą, gdy już nadejdzie”.
„Dzięki, mamo” – odpowiedziała Delia, a jej twarz rozjaśnił radosny uśmiech. Jednak chwilę później, gdy spojrzała na Juliannę, na jej twarzy pojawił się nieśmiały wyraz. „Ale czy Julianna nie będzie miała mi za złe, że użyłam jej szkicu?”
„Czy ona w ogóle by się odważyła?” Głos Laury stał się lodowaty, gdy spojrzała surowo na Juliannę. „Jeśli żywi urazę, znajdzie się na ulicy. Rodzina Edwardsów nie trzyma wokół siebie niewdzięczników, niezależnie od tego, czy są rodziną, czy nie”.
„A co jeśli Julianna oskarży mnie o kradzież jej projektu?” Głos Delii był zabarwiony niepokojem.
„Wtedy zadbam o to, aby każdy jej udział został wymazany, przypisując zasługę tylko tobie”.
Ostre słowa Laury oszołomiły Juliannę, a jej serce z każdą chwilą pogrążało się coraz bardziej w rozpaczy.
Czy jej rok wytrwałości i kompromisów poszedł na marne?
„Hę!” Julianna prychnęła, gorzko się śmiejąc, gdy ostatnie resztki jej nadziei rozpadły się, pozostawiając ją całkowicie rozczarowaną rodziną.
