Rozdział 7 Tak wściekły, że mógłby ją zabić

„Panie Jackson, słyszałem, że mnie pan szukał?”

Ton Sashy był lodowaty. Jej spokojne, obojętne spojrzenie przesunęło się po mężczyźnie przed nią, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Sebastian zmrużył oczy.

Jego mordercze impulsy tylko się nasiliły, gdy doktor ubrany w biały fartuch i masce wszedł w jego pole widzenia. „Ach! Nancy, pan Hayes jest pacjentem, który przyszedł cię szukać wczoraj wieczorem. Teraz, gdy już tu jesteś, czy możesz go obejrzeć i zdiagnozować?” „Panie Jackson, powiedziałem panu, że to mój błąd, że przyjąłem go wczoraj jako pacjenta. Nie mam środków ani wiedzy medycznej, aby mu pomóc. Proszę poprosić innego lekarza, aby go obejrzał. Jeśli nie będzie nic innego, odejdę teraz”. Sasha odwrócił się i zamierzał odejść.

Dyrektor medyczny i Luke byli bez słowa.

Gdy wciąż szukali słów, by rozładować sytuację, cień wymknął się zza nich. Zanim zdali sobie sprawę, co się dzieje. Sebastian rzucił się na Sashę i przyparł ją do drzwi. Co do cholery?

Łzy zamazały jej wzrok, a ból spowodowany uderzeniem przeszył jej plecy.

Henry'emu i Luke'owi opadły szczęki.

„Sasha Wand! Myślisz, że to gra? Dobrze! Będę grać razem z tobą!”

Twarz Sebastiana wykrzywiła się w gniewie. Spojrzał na nią przekrwionymi oczami, jak dziki drapieżnik polujący na swoją ofiarę. W ciągu kilku sekund zerwał maskę z twarzy Sashy i owinął swoją dużą dłoń wokół jej szyi, unosząc ją nad ziemię.

Jej twarz nie była już tą, którą znał pięć lat temu. Wtedy była wciąż niewinna i urocza. Chociaż jej fizyczne rysy nie zmieniły się zbytnio, nie mógł już znaleźć ani jednego śladu tych cech w jej twarzy. Nawet teraz, gdy Sebastian ją dusił, nie mógł dostrzec żadnego strachu ani paniki w jej łzawiących oczach. Wszystko, co widział, to pogarda i apatia.

„No dalej... Rzucam ci wyzwanie... udusisz mnie na śmierć... Już raz umarłem, nie boję się umrzeć drugi raz... Mówię ci teraz, Sebastianie... Albo zabijesz mnie dziś jeszcze raz... Albo pewnego dnia, ja... zabiję ciebie!” Zobaczył na czerwono.

Żyły na ramieniu Sebastiana nabrzmiały, gdy zacisnął na niej mocniej uścisk. „Panie Hayes, co pan robi? To pańska żona! Puść ją!”

Na szczęście Luke odzyskał spokój na czas i rzucił się do przodu, by pociągnąć szefa za ramię, siłą wyrywając Sashę ze szponów Sebastiana.

Huk! Upadła na podłogę, łapiąc powietrze jak ryba na lądzie. On jest potworem.

Zajęło kilka minut, aby wszyscy się uspokoili. Ku zaskoczeniu wszystkich, atmosfera w biurze stała się mniej lodowata niż wcześniej, prawdopodobnie z powodu nagłego, przerażającego incydentu, który miał miejsce.

„Sasha, daję ci szansę, żebyś mi szczerze opowiedziała: co się wydarzyło pięć lat temu? Dlaczego wciąż żyjesz? Co się stało z dwójką dzieci? Gdzie je przywiozłaś? Czy teraz mieszkają z tobą? Nie wyjdziesz, dopóki nie odpowiesz na każde moje pytanie!” Nastrój w biurze był spokojniejszy, ale mordercza aura wciąż emanowała od Sebastiana.

Górując nad Sashą, w jego umyśle pojawiały się retrospekcje dotyczące zdarzenia sprzed wielu lat oraz to, jak obwiniał i nienawidził siebie za to, co się stało.

Przypomniał sobie, jak przysiągł sobie, że zrobi wszystko, co w jego mocy, aby upewnić się, że jedyne żyjące dziecko będzie żyło zdrowo, a on sam nigdy więcej nie zwiąże się z inną kobietą.

Sebastian Hayes nigdy wcześniej nie czuł się tak upokorzony; absolutnie chciał zabić Sashę tu i teraz. Jednak jedyną reakcją, jaką mu dała, był suchy śmiech.

„Dlaczego żyję? Czy jesteś zły, że nie umarłem? Naprawdę mi przykro z tego powodu, ale to nie tak, że jestem ci cokolwiek winien. Jeśli to nie twoja wina, że się z tobą ożeniłem i urodziłem ci trójkę dzieci, to na pewno nie mogło to być moje.

„W końcu to było tylko zaaranżowane małżeństwo; ciągle podkreślałaś, że masz prawo do wolności miłości. A teraz co? Przeszłam przez piekło, żeby dać ci dziecko, a teraz straciłam nawet prawo do dalszego życia?”

Jej okrutne słowa odebrały mowę Sebastianowi, który był tak zdenerwowany.

Sasha kontynuowała sarkastycznie: „Poza tym, czy nie spełniono twojego życzenia idealnej historii miłosnej, ponieważ sfingowałam swoją śmierć? Powiedziałeś, że kochasz Xandrę i chcesz ją poślubić. Uczyniłam cię wdowcem, żebyś mógł robić, co chcesz. Wszystko ułożyło się idealnie, prawda?” Sebastian przez chwilę w milczeniu wpatrywał się w nią. Nagle zastanawiając się, czy rozmawia z nieznajomym.

Od kiedy stała się taka cyniczna? Każde zdanie, które wychodziło z jej ust, ociekało jadem. To nie była szczęśliwa Sasha, którą kiedyś znał.

Jeśli dobrze pamiętał, nie odważyła się nawet podnieść brody i spojrzeć mu w oczy, kiedy się spotkali. Wyraz twarzy Sebastiana stał się kamienny.