Rozdział 86

Patrząc na balkon pod tym kątem, wyobrażam sobie, że nie miał idealnego widoku na to, co się działo, ale musiał wiedzieć. Słyszał moje krzyki. Błagałam go o pomoc.

Przynajmniej, kiedy wyrzucili mnie przez balkon, on był tam, żeby mnie złapać. W mojej głowie widzę to, widzę moje ciało w tej sukience, której się pozbyłam, łopoczące z nieba jak ptak ze złamanym skrzydłem. Jak jesienny liść, zużyty i już bezużyteczny dla drzewa, które go wyrzuciło.

Gdzie stał, kiedy uderzyłem go w ramiona? Kiedy strażnicy wpadli do pokoju? Jak Opal i Jacob zeszli na dół? Wyobrażam sobie, że skoczyli, zamiast iść po schodach. Moje oczy kierują się w stronę bocznych drzwi. Czy to droga ucieczki, której używają?