Hoofdstuk 2

Scheiding?

Sophia kon niet beschrijven hoe ze zich voelde toen ze de scheidingsovereenkomst zag. Ze ging zitten en kneep in haar handen in de zomen van haar shirt. "W-waarom?"

Ze keek op en keek hem uiteindelijk recht in de ogen.

Ze had hem nog nooit rechtstreeks aangekeken, zelfs niet toen ze de vorige nacht de liefde bedreven.

Er lag altijd een indrukwekkende afstand en ijzige blik in zijn koude maar charmante ogen. Als een eeuwige ijsberg kon niemand ooit zijn medelijden of liefde winnen.

Net als het personeel van zijn bedrijf was Sophia bang om hem in de ogen te kijken.

Maar de scheiding was een groot probleem. Ze wilde weten waarom hij hier plotseling toe had besloten. Ook al had ze niet het recht om te weigeren, hij kon haar tenminste een reden geven...

"Er is geen reden."

Er klonk geen enkele emotie in zijn stem. Hij stond langzaam op en wierp haar een blik toe, met een beklemmende uitstraling. "Onderteken het nadat je het hebt doorgelezen."

Sophia's blik viel op de echtscheidingsovereenkomst.

In plaats van het aan te nemen, liet ze haar hoofd hangen en zag ze er bleek uit.

Er hing een korte stilte in de lucht.

Liam keek naar haar afschuwelijk bleke gezicht, maar ze weigerde nog steeds iets te zeggen. Hij moest ineens denken aan gisteravond.

Hij had haar met overweldigende kracht vastgegrepen en het was duidelijk dat ze zich ongemakkelijk voelde. Maar haar vingers hadden zich stevig om de lakens geklemd, ondanks haar bleke blik.

Ze gaf geen kik, zelfs niet toen ze bijna de lakens scheurde.

Ze sloten de ramen niet, maar de gordijnen waren dicht. Toen een briesje door de gordijnen wapperde en het maanlicht over Sophia's lichaam viel, wist Liam niet zeker of het maanlicht te zwak was, of dat Sophia gewoon te verzwakt was.

Met dit in gedachten verzachtte zijn blik en ontspande zijn voorhoofd. "Ik geef je wat tijd om hieraan te wennen. Je kunt hier voorlopig blijven."

Zelfs nadat de man was vertrokken, zat Sophia nog steeds ineengedoken in haar stoel.

Ze sloeg haar armen om haar knieën en staarde naar de scheidingsovereenkomst. Haar ogen voelden droog aan.

Hij was in ieder geval bereid haar wat tijd te geven om deze realiteit te laten bezinken. Het was barmhartig genoeg van een afstandelijke man als hij om haar niet meteen weg te jagen... dus zou ze zich tevreden moeten voelen?

In het ziekenhuis...

Sophia had geen tijd om boos te blijven.

Daniel Sealey was midden in zijn behandeling. Sophia stond buiten zijn afdeling en keek naar de tengere jongeman die daar lag. Ze voelde sporen van uitputting , bitterheid en een lichte angst.

Ze hield haar telefoon omhoog en dacht een moment na voordat ze Liam belde.

Misschien had de scheiding haar vastberadenheid en moed gegeven. Ze wilde dat Liam haar gezelschap hield, aangezien hij nu nog steeds haar echtgenoot was... Zou hij dat doen?

Haar antwoord was een bezettoon.

Sophia leunde hulpeloos tegen de ijskoude muur.

Een silhouet liep langs haar heen en een verontwaardigde vrouwenstem bulderde: "Liam Ford, ik ben nu in het ziekenhuis. Als je niet wilt dat er iets gebeurt met het kind in mijn buik, kom dan nu langs."

Sophia rechtte meteen haar rug. Ze dacht dat ze het verkeerd had gehoord.

Liam... Ford?

Er gingen allerlei emoties door haar hoofd, dus ze hoorde alleen duidelijk de naam.

Was het haar man, Liam Ford?

Sophia keek op en herkende de vrouw meteen: het was de onlangs populaire beroemdheid Emma Cohen.

Terwijl Sophia naar de grillige toon van de vrouw luisterde, balde ze haar vuisten lichtjes en voelde ze bitterheid in haar hart.