Rozdział 1077

W słabym świetle widać było, że samochód Liama stał tam zaparkowany już od dłuższego czasu i wciąż nie ruszył się z miejsca.

Jego oczy były ciemne i nieprzeniknione jak smolista czerń nocy. Przejrzał raport z badań raz po raz, ale wyniki wciąż były takie same. Nadal nie mógł dostrzec różnicy w porównaniu z tym, co przeczytał wcześniej.

Zakrył oczy grzbietem dłoni, żeby osłonić się przed ostrym światłem z wejścia do windy. Spojrzenie w jego oczach było zimniejsze niż zimowy szron.