Κεφάλαιο 5: Το πιο λαμπερό κορίτσι

Το POV της Scarlett:

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Φόρεσα ένα μακρύ λευκό βραδινό φόρεμα, ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα παπούτσια Prada και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από πέρλες. Έδεσα τα μαλλιά μου σε έναν στενό, καθαρό κότσο.

Αλλά ακόμα νόμιζα ότι κάτι έλειπε.

Μετά φόρεσα το μαύρο κολιέ μου choker με το μικρό τιρκουάζ και χαμογέλασα.

Ο πατέρας μου το έκανε δώρο στη μητέρα μου και η μητέρα μου μου το παρέδωσε.

"Τελείωσες; Έλα, Σκάρλετ, άσε με να δω. Δεν μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνό σου για να σε δω;"

Η Τιάνα και εγώ ήμασταν σε βιντεοκλήση ενώ ντυνόμουν.

Ενώ ετοιμαζόμουν για το πάρτι, εκείνη διαμαρτυρόταν δυνατά στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Έχω μόνο δύο χέρια, Τιάνα. Ηρέμησε. Έχω σχεδόν τελειώσει."

Επιτέλους, έβαλα το αγαπημένο μου ροζ κραγιόν και μούφασα τα χείλη μου για να ελέγξω το χρώμα.

«Γύρισε. Άσε με να ρίξω μια ματιά».

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αισθάνθηκα ακόμα άβολα.

Σήκωσα το τηλέφωνό μου και έστρεψα την μπροστινή κάμερα προς τον εαυτό μου.

Η Τιάνα κάλυψε το στόμα της και σταμάτησε να κινείται.

Η εικόνα είχε παγώσει. Ήταν λόγω κακού σήματος;

«Τιάνα, είσαι ακόμα εκεί;»

"Ω, Θεέ μου, κορίτσι! Φαίνεσαι απολύτως εκπληκτική! Ω, ο Τσαρλς θα μείνει άναυδος από το πόσο υπέροχη φαίνεσαι απόψε! Στην πραγματικότητα, όλοι οι άντρες στο πάρτι θα μείνουν άναυδοι!"

«Κυρία Μουρ, αν δεν ξεκινήσουμε τώρα, θα πρέπει να πάρουμε το ελικόπτερο»

Ο Μπάρτον, ο οδηγός, με φώναξε από το δρόμο.

"Ευχαριστώ για το υπερβολικό κομπλιμέντο, όπως συνήθως, Tiana. Πρέπει να φύγω. Έχω ήδη αργήσει."

Μετά, έκλεισα το τηλέφωνο. Σήκωσα το φόρεμά μου και κατέβηκα προσεκτικά κάτω.

«Φαίνεσαι όμορφη, κυρία Μουρ. Θα γίνεις μια αίσθηση στο πάρτι απόψε». Ο Μπάρτον μου άνοιξε την πόρτα.

«Ευχαριστώ, Μπάρτον. Πάμε». Δεν ήθελα να παρακολουθώ επίσημες εκδηλώσεις, αλλά ανυπομονούσα για αυτό το πάρτι.

«Θα τα καταφέρουμε;»

«Θα το κάνουμε, κυρία Μουρ. Εμπιστευτείτε με».

Αφού είπε αυτό, ο Μπάρτον πάτησε το γκάζι και οδήγησε προς το ξενοδοχείο Ritz Carlton.

Πριν το καταλάβω, βρισκόμουν στον χώρο αποβίβασης του ξενοδοχείου.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και ένιωσα τον κρύο βραδινό αέρα στα χέρια και το πρόσωπό μου.

Ευτυχώς, θα πρέπει να είναι ζεστό σε εσωτερικούς χώρους.

Μπήκα στην αίθουσα δεξιώσεων και πολλά κεφάλια γύρισαν προς την κατεύθυνση μου.

Όλη η προσοχή με έκανε να νιώσω λίγο τεταμένη και να αναρωτιέμαι μήπως είχα υπερβάλει με το ντύσιμό μου.

"Σκάρλετ! Ήρθες επιτέλους."

Έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης καθώς με πλησίασε η Κριστίν.

"Γεια, γιαγιά. Συγγνώμη που άργησα."

«Η μικρή μας πριγκίπισσα είναι επιτέλους εδώ».

Έλαμψα καθώς η Άλις και ο σύζυγός της Λόρενς πήγαν επίσης προς το μέρος μου.

"Μπαμπά, μαμά. Ω, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω και τους δύο. Ζητώ βαθιά συγγνώμη που έφτασα αργά."

"Μην ανησυχείς γι' αυτό, αγαπητέ. Το καλύτερο είναι πάντα ο τελευταίος που θα εμφανιστεί έτσι κι αλλιώς."

Η Άλις με διαβεβαίωσε με ένα χαμόγελο.

Εκείνη την ώρα, πολλοί άνθρωποι στην αίθουσα δεξιώσεων με είχαν προσέξει.

Ένας από αυτούς ήταν ένας νεαρός άνδρας που μου έγνεψε και χαμογέλασε.

Ήταν ο Σπένσερ.

Σούπισα τα μάτια μου πάνω από το βουητό πλήθος και τελικά συνάντησα ένα ζευγάρι ψυχρά, σκοτεινά μάτια.

Ήταν ο Τσαρλς και με κοιτούσε επίμονα.

Εκτός από το συνηθισμένο αποστασιοποιημένο βλέμμα, υπήρχε κάτι άλλο στα μάτια του απόψε που δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς.

«Ποια είναι αυτή;

"Νομίζω ότι αυτό είναι το κορίτσι που υιοθέτησαν ο Λόρενς και η Κριστίν. Δεν νομίζεις ότι είναι υπέροχη;"

«Ναι, κόβει την ανάσα. Είναι ακόμα πιο ελκυστική από τη Ρίτα».

Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

«Κοίτα, η μικρή μας Σκάρλετ έχει γίνει μια γοητευτική νεαρή γυναίκα!»

Ο Σπένσερ ήρθε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Ο Ντέιβιντ ήταν στα ίσια.

"Πολύ καιρό δεν βλέπω."

Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος τους και το φίλησαν.

Όταν ο Σπένσερ με αγκάλιασε, είδα τον Τσαρλς.

Στεκόταν δίπλα στη σκηνή και με παρακολουθούσε.

Με κοιτούσε ακόμα με αυτά τα παγωμένα, αδιάβαστα μάτια.

Αυτή τη φορά, έπιασα μια αναλαμπή θυμού στο πρόσωπό του.

"Κυρίες και κύριοι, προτού γιορτάσουμε την 60ή επέτειο του Ομίλου Moore απόψε, ας καλωσορίσουμε πρώτα τον αγαπητό Διευθύνοντα Σύμβουλο μας, κ. Charles Moore, για τις εναρκτήριες δηλώσεις του."

Ο Τσαρλς ανέβηκε στη σκηνή, χαμογέλασε στον μίζερο και του έσφιξε τα χέρια.

Το ψυχρό βλέμμα στο πρόσωπό του είχε φύγει και άρχισε να εκφωνεί την ομιλία του με ζεστό τόνο που δεν τον είχα ακούσει να χρησιμοποιεί.

Μου έριχνε μια ματιά από καιρό σε καιρό και του ανταπέδιδα το βλέμμα.

Λίγοι δημοσιογράφοι ήταν καλεσμένοι στο πάρτι απόψε.

Μετά την ομιλία του Καρόλου, τους επετράπη να του κάνουν μερικές ερωτήσεις.

"Κύριε Μουρ, κυκλοφορεί μια φήμη ότι εσείς και η δεσποινίς Ρίτα Λάιβλι αρραβωνιαστήκατε. Είναι αλήθεια;"

«Ήσουν μαζί της όταν φωτογραφήθηκε να δοκιμάζει νυφικά;»

Δεν με εξέπληξαν οι ερωτήσεις που έκαναν στον Τσαρλς.

Το Moore Group ήταν πάντα στο επίκεντρο και η Rita ήταν μια ηθοποιός της οποίας η καριέρα τροφοδότησε τις φήμες.

Οι οικονομικοί ρεπόρτερ μπορεί μερικές φορές να είναι κουτσομπόληδες.

Γύρισα να κοιτάξω την Άλις, την Κριστίν και τον Λόρενς.

Δεν τους άρεσε αυτό που συνέβαινε.

«Πιστεύω ότι η προσωπική μου ζωή είναι το λιγότερο που απασχολεί όλους απόψε. Και με αυτό, επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω στις αποψινές γιορτές».

Εκ μέρους του Ομίλου Moore, σας ευχαριστούμε που ήρθατε μαζί μας και έχετε μια υπέροχη βραδιά. Ο Charles το χειρίστηκε πολύ καλά και ήταν αναμενόμενο.

Είχε μπει στο παιχνίδι αρκετό καιρό για να μάθει πώς να αντιμετωπίζει αδιάκριτους ανθρώπους.

Αφού ο Τσαρλς τελείωσε την ομιλία του, το συγκρότημα συνέχισε τη μουσική, πνίγοντας τις επακόλουθες ερωτήσεις των δημοσιογράφων.

Σύντομα, οι καλεσμένοι άρχισαν να γεμίζουν την πίστα.

«Σκάρλετ, μπορώ να έχω αυτόν τον χορό;»

Ο Σπένσερ πλησίασε προς το μέρος μου και μου έδωσε το χέρι του.

Έλαμψα καθώς μου υποκλίθηκε με χάρη σαν πραγματικός κύριος.

Το βρήκα λίγο διασκεδαστικό, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Σπένσερ ήταν λίγο γυναικείος άντρας στο γυμνάσιο.

Καμία τζέντλεμαν συμπεριφορά δεν μπορούσε ποτέ να καλύψει τα ίχνη των ραγισμένων καρδιών που άφησε στο πέρασμά του.

"Λοιπόν, γιατί όχι;"

Πήρα το χέρι του και τον άφησα να με ρυμουλκήσει στην πίστα.

Μου έβαλε το ένα χέρι γύρω από τη μέση μου και με το άλλο κράτησε το χέρι μου στον αέρα.

Ακούμπησα το άλλο μου χέρι στον ώμο του.

«Κράτα με πιο σφιχτά, δειλέ. Φοβάσαι μην σε χτυπήσει ο Τσαρλς ή κάτι τέτοιο;» ψιθύρισα στον Σπένσερ.

Ο Σπένσερ χαμογέλασε και κούνησε ελαφρά το κεφάλι του.

Μετά, με κράτησε πιο κοντά.

Αρχίσαμε να χορεύουμε.

Μετά από μερικές στιγμές, ξαφνικά ένιωσα άβολα.

Ένιωσα σαν κάποιος να με παρακολουθούσε.

Αμέσως απέρριψα το συναίσθημα.

Ίσως σκεφτόμουν πάρα πολύ ή ίσως απλά φόρεσα πολύ σφιχτά το τσόκερ μου.

«Πάρε το χέρι σου από πάνω της».

Μια γνώριμη φωνή διέκοψε ξαφνικά τη σειρά των σκέψεών μου.

Κάποιος είχε τραβήξει το χέρι του Σπένσερ από τη μέση μου.

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να σταματήσω.

Γύρισα βουρκωμένη και βρήκα τον Τσαρλς να στέκεται ακριβώς πίσω μου με αυτή τη μπερδεμένη έκφραση στο πρόσωπό του.

Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν θυμωμένος ή αν πονούσε.

"Τι συμβαίνει, Τσαρλς; Απλώς χορεύω με τον φίλο μας", τράβηξα απότομα.

Έδειχνε έκπληκτος.

Προφανώς δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από εμένα.

Όμως δεν είπε τίποτα.

Απλώς γύρισε και έφυγε με τα πόδια σαν μικρό αγόρι που οι γονείς του δεν του επέτρεπαν να παίξει έξω.

Εκείνη την ώρα, πέρασε ένας σερβιτόρος, και πήρα ένα ποτήρι σαμπάνια από το δίσκο του και το κατέβασα με μια γουλιά.

Δεν είχα πια διάθεση να χορέψω.

«Γιατί πάντα μπαίνει μέσα και καταστρέφει τη διασκέδαση όλων;» Παραπονέθηκα στον Σπένσερ.

«Δύναμη της συνήθειας. Μην ανησυχείς, Σκάρλετ. Οι καλές σου μέρες πλησιάζουν».

Καλές μέρες; Μήπως εννοούσε τις μέρες μετά το διαζύγιο; Δεν ήμουν σίγουρος για αυτό.

Σύντομα, το γλέντι στην αίθουσα δεξιώσεων αποδείχτηκε υπερβολικό για μένα και έπρεπε να βγω έξω για να πάρω λίγο καθαρό αέρα.

Έβγαλα το τσόκερ καθώς πήγαινα προς το μπαλκόνι.

Ο κρύος νυχτερινός αέρας ένιωθα τόσο ωραία στο πρόσωπό μου.

Ο Σπένσερ και ο Ντέιβιντ δεν με ακολούθησαν και το εκτιμούσα.

Χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνος για να ηρεμήσω και να επαναπροσδιοριστώ.

Το Λος Άντζελες ήταν ένα διαφορετικό είδος όμορφου σε σύγκριση με το Παρίσι όπου πέρασα τα τελευταία τρία χρόνια για να σπουδάσω.

Αλλά παρόλο που το Παρίσι θα είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, το Λος Άντζελες θα ήταν πάντα το σπίτι μου.

Αλλά από τότε που γύρισα σπίτι, ένιωθα λίγο μόνος.

Μου έλειψε η Τιάνα. Ανυπομονούσα να επιστρέψει από το επαγγελματικό της ταξίδι.

Τώρα ξαφνικά σκέφτηκα ότι είχα περάσει τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής μου μόνο με τους Ευρωπαίους φίλους μου.

Τώρα μου έλειψε ακόμα περισσότερο η Τιάνα.

Φύσηξε ένα αεράκι και τα μπράτσα μου τράβηξαν εξογκώματα χήνας.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και καλωσόρισα την ενόχληση.

Κάπως, με βοήθησε να χαλαρώσω τα νεύρα μου.

Το επόμενο πράγμα που ήξερα, κάποιος με κάλυπτε με ένα σακάκι.

Αναγνώρισα αμέσως το άρωμα από το ύφασμα.

γύρισα.

Στο ημίφως, μπόρεσα να διακρίνω τα περιγράμματα ενός όμορφου προσώπου.

Συνάντησα το βλέμμα του άντρα που στεκόταν πίσω μου, και ο ποταμός των συναισθημάτων μέσα μου που μόλις είχα ηρεμήσει έτρεξε σε ορμητικούς ορμητούς για άλλη μια φορά.

«Εδώ έξω κάνει παγωνιά. Θα κρυώσεις».

Μερικές φορές με εξέπληξε το πώς ο σύζυγός μου μετατράπηκε από αδιάφορος άντρας σε ανήσυχο.

Ήταν σαν να είχε κάπου έναν διακόπτη που τον γύριζε όποτε ήθελε.

Μα γιατί; Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί μου έδωσε τον κρύο ώμο και μετά γύρισε και μπέρδεψε με το κεφάλι μου; Είπα ήδη ναι στο διαζύγιο.

Δεν ήταν πλέον υποχρεωμένος να νοιάζεται για μένα.

«Δεν κρυώνεις; Κοίταξα τον Τσαρλς.

«Όχι, είμαι εντάξει».

Αυτή τη στιγμή, το τηλέφωνό μου ακούγεται ένα ηχητικό σήμα.

Ήταν ένα μήνυμα από την Τιάνα.

Είπε ότι είχε ήδη βρει ένα μέρος για να ζήσω.

«Θα φύγω σε λίγες μέρες».

"Γιατί;"

«Επειδή τα χωρισμένα ζευγάρια συνήθως δεν συνεχίζουν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη».

«Δεν έχω υπογράψει ακόμα τα χαρτιά».

"Το μέρος είναι κοντά στο γραφείο όπου θα δουλέψω. Θα είναι πολύ πιο βολικό για μένα."

"Πού θα δουλέψεις; Βρήκες δουλειά; Θα μπορούσα να το κανονίσω για σένα."

Ακούγοντας αυτό, χαμογέλασα πικρά στην καρδιά μου.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο Τσαρλς είχε κανονίσει πολλά πράγματα για μένα, το πιο αξιοσημείωτο από τα οποία ήταν να με κανονίσει να γίνω μια γυναίκα αντάξια του ονόματός του.

Είχα ζήσει μια ζωή που σκηνοθέτησε εκείνος και έτρεχα με το ρεύμα του σαν νεκρό ψάρι.

"Όχι, ευχαριστώ. Είμαι καλά. Έχω ήδη μιλήσει με το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού τους."

«Άκου, Σκάρλετ…»

«Γιατί να ακούω πια οτιδήποτε προέρχεται από σένα;» Τράβηξα για άλλη μια φορά.

Άρχισα να βγάζω το μπουφάν, αλλά ο Τσαρλς με σταμάτησε.

"Προσπαθείς να κρυώσεις για να με κάνεις να σε φροντίσω; Ή θα ήθελες να μπω αμέσως μέσα και να πάρω τη γιαγιά για να σε μαλώσει;"

είπε με μισό χαμόγελο.

Γούρλωσα τα μάτια μου και ξαναφόρεσα το μπουφάν.

«Πάρε αυτό».

Ο Τσαρλς μου έβαλε μια τραπεζική κάρτα στο χέρι και μετά γύρισε για να φύγει.

«Πότε θα περάσουμε τις διατυπώσεις διαζυγίου;» ρώτησα.

"Γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ να με χωρίσεις; Είναι εξαιτίας αυτού του Γάλλου καλλιτέχνη; Πώς τον λένε πάλι; Πιέρο; Πιέρ;" ρώτησε κοφτά.

Δεν ήξερα τι να πω. Κάρφωσα τα μάτια μου πάνω του για λίγες στιγμές.

Μετά, γύρισα με τα τακούνια μου και έφυγα.

Αν νόμιζε ότι είχα απαντήσει ναι στην ερώτησή του, τότε μάλλον με παρεξήγησε.