Rozdział 7 Czuję się tak szczęśliwy

Ruby wzięła głęboki oddech, szybko się uspokoiła, cicho otarła łzy, a następnie podniosła głowę: „Nie, po prostu śniło mi się, że umarłeś wczoraj w nocy. Sen był tak realistyczny, że byłam tak przestraszona!”

Lynn wyciągnęła rękę i pogłaskała się po czole. „Czy możesz mi życzyć, żebym poczuła się lepiej?”

Ruby przyjęła to bardzo ciężko, a ból sprawił, że było to jeszcze bardziej dotkliwe!

Lynn zobaczyła, że jej czoło zrobiło się czerwone i natychmiast zapytała: „Dlaczego się nie schowasz?”

Ruby zaśmiała się cicho. „Tym razem pozwolę ci to zrobić!”

Lynn skrzywiła się: „Minął zaledwie weekend od czasu, kiedy widzieliśmy się ostatni raz, jesteś głupi!”

Ruby trzymała się za brzuch. „Jestem głodna!”

Lynn wciągnęła ją do środka: „Chodź, wejdźmy do środka i coś zjemy!”

Ruby się nie ruszyła. „Mój tata każe mi rozmyślać o moich błędach na zewnątrz. Nie pozwala mi wejść!”

„Czemu znowu obraziłeś swojego starego?”

„ Powiem ci później.A jeśli nie, to dlaczego nie pójdziesz i nie ukradniesz czegoś dla mnie? ”

„Ale jak tu zjesz, skoro przychodzi i odchodzi tak wiele osób?”

„Pamiętasz kwietnik na moim podwórku?”

Lynn skinęła głową z uśmieszkiem na twarzy. „Pamiętaj!”

Ogród kwiatowy na podwórku

W środku paliło się tylko małe nocne światło. Ruby czuła, że jej wzrok nie jest wystarczający, kiedy przyszła tutaj z holu, który był jasny jak dzień. Ogród kwiatowy, który pamiętała, pochodził sprzed ośmiu lat, kiedy nie była jeszcze mężatką.

Kierując się pamięcią, weszła powoli do środka, myśląc tylko o znalezieniu włącznika, by zapalićświatło. Nie spodziewała się jednak, że ktoś tu będzie siedział!

dopóki……

Zablokowały jej się nogi i upadła.

„Ach!” Krzyk obudziłJasona , który drzemał z zamkniętymi oczami .

W jego oczach pojawił się ciemny cień, który rzucił się na niego.

Jego pierwszą reakcją było...

Szybko przewrócił krzesło, a potem obserwował, jak czarny cień uderza w krzesło i w końcu upada na podłogę.

Ruby czuła zawroty głowy, a jej brzuch i pośladki bolały tak bardzo, że nie mogła się ruszyć.

Pod wpływem rozsądku zniosła ból i odwróciła się, by wstać. Kiedy stała, sięgnęła na bok i znalazła łopatę, by się chronić. Podniosła łopatę i powiedziała surowo: „Kim jesteś? Kto pozwolił ci wejść swobodnie?”

Wysoka sylwetka mężczyzny zasłaniała światło i nie mogła wyraźnie zobaczyć jego twarzy. Dlaczego jednak ta wysoka i szczupła sylwetka przed nią wyglądała trochę znajomo?

„Ruby?” Mężczyzna nagle wykrzyknął jej przezwisko!

Ruby upuściła łopatę i upadła na mężczyznę.

Mężu , nazywasz mnie moim dziecięcym przezwiskiem, czy to naprawdę w porządku?

Wiedząc, że jej mąż jest u jej boku, nie może pozwolić sobie na bycie silną.

Spada, gdy tylko to powiem!

Mężczyzna zmarszczył brwi i kiedy zobaczył, że dziewczyna naprawdę upada, w końcu wyciągnął rękę, żeby ją powstrzymać.

Tak, przestań.

Jedną ręką zatrzymał ją poniżej klatki piersiowej, by nie dopuścić do upadku.

"Co się stało?"

Zapytał cichym głosem.

Ruby powiedziała słabo: „Ja... ja odczuwam tak wielki ból!”

Mężczyzna próbował pomóc jej wstać, podpierając się rękami, lecz dziewczyna przesunęła się na bok i w ogóle nie zdołała wstać.

Ruby również dała z siebie wszystko i rzuciła się na ziemię z całych sił, nie dając sobie żadnych szans.

Nie było innej drogi. Musiała trzymać się serca męża i nie mogła pozwolić sobie na wycofanie się.

Mężczyzna , który się spieszył, nie miał innego wyjścia, jak tylko wyciągnąć drugą rękę, aby w porę przyciągnąć dziewczynę.

Ruby mocno zacisnęła ramiona na jego szyi, a na jej twarzy malował się ból.

To naprawdę boli.

Mężczyzna spojrzał na nią i zapytał: „Gdzie cię boli?”

Szepnęła: „Piersi!” Chcesz, żebym je pogłaskała?

Wyraz twarzy Jasona nagle lekko się zmienił. „Czy możesz ustać spokojnie?”

„Nie!”– rzekła żałośnie.

Mężczyzna wziął głęboki oddech i powiedział: „W takim razie pomogę ci najpierw usiąść!”

Powoli objął ją w talii i pomógł jej usiąść na krześle.