Κεφάλαιο 28

Είχα αμυδρά επίγνωση της σιωπής στο χολ, το άρωμα του θυμιάματος και την παντοδύναμη αίσθηση ηρεμίας καθώς προχωρούσα προς την αμυδρά φωτισμένη αίθουσα αναμονής. Όλη η ατμόσφαιρα είχε τόσο ηρεμιστικό αποτέλεσμα σε όποιον έμπαινε μέσα, σκέφτηκα. Μακριά παράθυρα, σκαλιστή οροφή και τοίχοι στολισμένοι με πίνακες που επαναλάμβαναν την ιστορία του Βούδα.

Όταν πρωτοήρθα εδώ, με συντετριμμένη καρδιά και σχεδόν απελπισμένη, αυτό το μοναστήρι μου είχε προσφέρει καταφύγιο, άνευ όρων. Υπήρχαν στιγμές που καθόμουν εδώ σε αυτό το δωμάτιο, κλαίγοντας, προσευχόμενος σε μια Δύναμη που δεν ήμουν σίγουρος ότι άκουγε πια.

Σταδιακά, η αγάπη και η ανησυχία των ανθρώπων γύρω μου με έκαναν να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Η γέννηση των παιδιών μου είχε απλώς προσθέσει τον σκοπό της ζωής μου.