Κεφάλαιο 436 Περσεφίνα
Το μωρό μου κι εγώ φύγαμε από το νοσοκομείο λίγες εβδομάδες αργότερα. Ήμασταν «κλειστοί», όπως είπαν οι νοσοκόμες, χρησιμοποιώντας την ορολογία τους, στο «δωμάτιο ανατροφής των παιδιών» για μερικές μέρες, για να ελέγξουμε αν το μικρό θα μπορούσε να ανταπεξέλθει και, για το πιο σημαντικό, αν θα μπορούσαμε να το χειριστούμε εμείς; Γιατί ένα πρόωρο μωρό χρειαζόταν πολλή φροντίδα.
Ο Λούσιεν δεν έμεινε. Είχε αρχίσει να πηγαινοέρχεται μεταξύ του νοσοκομείου, του σπιτιού μας και των Συλλόγων. Τους προετοίμαζε για τα εγκαίνια, τα οποία θα γίνονταν με περίτεχνο τρόπο, μου είπε όταν τον ρώτησα. Όπως πάντα, μου έλεγε πολύ λίγα για την επιχείρησή του και και οι δύο το προτιμούσαμε έτσι. Σπάνια του έλεγα για την ακαδημαϊκή μου εργασία. Κρατούσαμε τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις σε ξεχωριστά τμήματα. Ήταν καλύτερα έτσι.
Όσο για μένα, επέστρεφα κι εγώ στην παλιά μου ρουτίνα της εργασίας, αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό, καθώς η οικογένειά μου και φυσικά η Μελίσα, με φρόντιζαν σαν τίγρεις αν υπεραγωνιζόμουν. Η φίλη μου ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα, για να με επισκεφτεί και να δει ότι φρόντιζα τον εαυτό μου. Είχε τον τρόπο της με τα μωρά και περνούσαμε πολύ χρόνο, ζεστοί και άνετοι ο ένας στην παρέα του άλλου.