Rozdział 71 Nie chcę takiej kobiety

Qin Shuhan nie wiedziała, dlaczego się na to zgodziła. Tego samego dnia podpisała kontrakt i po południu zaczęła pracę. Zdała sobie sprawę, że praca była stosunkowo łatwa i nie tak trudna, jak jej się wydawało, więc postanowiła zostać.

Kiedy wróciła do domu, poczuła, że ktoś ją obserwuje. Qin Shuhan odwróciła się i zobaczyła czarnego Bentleya zaparkowanego w oddali. Szyba samochodu była opuszczona, więc ledwo mogła dostrzec połowę jego twarzy.

Czy to Qi Sihuan?

No cóż, co jeśli tak jest? Kogo to obchodzi!

Kiedy wróciła do domu, Qin Shuhan i Qin Tiantian odbyli rozmowę wideo. Nie spodziewała się zobaczyć tak luksusowego i wspaniałego tła. Zmarszczyła brwi: „W czyim domu jesteś?”

„Dom babci Feng. Naprawdę mnie lubi i codziennie przygotowuje mi różne przekąski. Uwielbiam jej przekąski”. Dziecko słodko przytuliło swój telefon i turlało się w łóżku.

Qin Shuhan uważał, że nie jest bezpiecznie zostawić go w domu obcej osoby i chciał zabrać Qin Tiantian do domu, ale powiedział: „Zgodziłem się zostać u babci Feng przez tydzień. Jeśli teraz wyjadę, będzie bardzo smutna.

TIS

Babcia Feng jest sama w domu i czuje się bardzo samotna. Mamo, wrócę do domu za kilka dni, okej?"

„A co z członkami jej rodziny?” Qin Shuhan zapytała ciekawie.

Qin Tiantian powiedział: „Babcia Feng ma syna, ale został wyrzucony, bo nie może mieć dziecka. Jest taka nieszczęśliwa, że jej syn jest chory. Tiantian chce jej towarzyszyć jeszcze przez kilka dni. Czy to będzie w porządku?”

„W porządku.” Qin Shuhan nie nalegała już dłużej. Po obejrzeniu telewizji poszła spać.

Następnego ranka Qin Shuhan pojechała taksówką do magazynu. Prawie nie wykonywała żadnej pracy, ale dostała awans na miejscu.

Po awansie na stanowisko kierownika magazynu, oszołomiona zapytała kierownika: „Czy wszyscy pracownicy w tej firmie awansują tak szybko?”

„Zasłużyłaś na to. Kierownictwo ogłosiło, że chce, żebyś ciężko pracowała”. Kierownik uśmiechnęła się i odeszła. Po wyjściu z magazynu szepnęła do pozostałych pracowników magazynu: „Kierownik powiedział, że powinniśmy odpowiednio „wyszkolić” nowy personel. Od dziś możesz zrzucić na nią całą swoją odpowiedzialność, okej?”

Ludzie wymienili spojrzenia i z ciekawością zapytali: „Czy Qin Shuhan poradzi sobie sam z całą pracą?”

„To jest jej problem. Dla tych kilku z was tutaj, pójdźcie za mną. Będziecie meldować się w innych działach.” Kierownik wyprowadził personel.

Qin Shuhan była jedyną osobą, która została w magazynie. Niekończące się towary wymagały inwentaryzacji, a Qin Shuhan zdała sobie sprawę, że wszyscy odpowiedzialni za to ludzie odeszli. Mogła tylko zacisnąć zęby i zabrać się do pracy.

Po tym, jak Feng Lanhe wyczyścił ostatnią wiadomość e-mail ze swojej skrzynki odbiorczej, była już druga w nocy i był wyczerpany. Masował skronie, ale tył głowy bolał go niemal natychmiast. Nagle jego oczy się rozszerzyły: „Gdzie jest ta kobieta?”

„Prezydencie, ona nadal jest w magazynie” – Chen Yan pochylił głowę i zameldował.

Przeglądając swobodnie plik, Feng Lanhe zapytał: „Czy Wang Jiren się z nią kontaktował?”

„Nie, nie zrobił tego.” Chen Yan pokręcił głową.

Feng Lanhe zacisnął swoje krwistoczerwone usta i powiedział z pogardą: „Co za pretensjonalność”.

Chen Yan skinął głową i odpowiedział z pogardą. „Kto wie, jak Wang Jiren znalazł taką kobietę? Jest naprawdę odważna i zrobi wszystko, żeby osiągnąć swoje cele”.

Zupełnie niespodziewanie Feng Lanhe zdawał się przypominać sobie głos Qin Shuhana. Zamarł na moment i wydawał się być pogrążony w myślach.

„Prezydencie, czy powiedziałem coś nie tak?” Chen Yan zauważył, że wyraz twarzy Feng Lanhe uległ zmianie i pośpiesznie zapytał.

Feng Lanhe nie miał już ochoty pracować. Zamknął plik i powiedział: „Pozbądź się Wang Jirena. Na razie nie chcę go widzieć”.

„Czy nikt się nim nie zajął?” Chen Yan spojrzał ciekawie na Feng Lanhe i wyjaśnił: „Wczoraj wieczorem pan Qi poszedł do biura Wang Jirena i wyciągnął go... un... i wdali się w bójkę. Nie wiedziałeś o tym?”

„Sihuan?” Feng Lane zmarszczył brwi, ponieważ nie powiedział Qi Sihuan o tej sprawie.

Chen Yan nie spodziewał się, że Feng Lanhe będzie nieświadomy tego i powiedział: „Pan Qi chciał po prostu dać upust swojej złości na początku . Został jednak uderzony przez ochroniarza Wang Jirena. Czy chciałbyś go odwiedzić, kiedy dostaniesz nową partię leków w szpitalu? To mogłoby pomóc złagodzić napięcie między wami obojgiem”.

„Porozmawiamy o tym innym razem”. Feng Lanhe był bardzo zmęczony. Odprawił Chen Yana i został w biurze, aby odpocząć.

Kiedy się obudził, był już poranek. Feng Lanhe włączył laptopa, żeby obejrzeć nagranie z monitoringu magazynu. Qin Shuhan leżał rozciągnięty na krześle, wyczerpany. Uśmiechnął się szyderczo i wziął kluczyki do samochodu, żeby pojechać do szpitala.

W tym czasie Qi Sihuan przebywał w pokoju VIP na siódmym piętrze, a jego obrażenia były nadal bardzo poważne.

„Czy ty się ze mnie śmiejesz? Kto ci pozwolił wejść?” Qi Sihuan zbeształ go, gdy zobaczył wchodzącego Feng Lanhe.

Od kiedy Qi Sihuan dowiedział się, że Qin Suer jest z Feng Lanhe, nie mógł powstrzymać się od niechęci do Feng Lanhe. Za każdym razem, gdy spotykał Feng Lanhe, traktował go nieprzyjemnie.

Feng Lanhe rzucił śniadanie na stół. Atmosfera arogancji wokół niego była bardzo wyraźna. „Czy to twoja specjalność? Pakowanie się w kłopoty i wysyłanie do szpitala?”

Qi Sihuan zesztywniał i poczuł się bardzo zawstydzony. „To, co robię, nie jest twoją sprawą!”

Feng Lanhe od niechcenia przysunął krzesło i oparł się o nie. „Wang Jiren znalazł dziś prawnika i chce cię pozwać. Czy to nadal nie moja sprawa?”

„Po tym, jak zrobił coś tak okropnego, jak śmie mnie pozwać!” Qi Sihuan był wściekły. Próbował usiąść, ale rana na ramieniu sprawiła, że jęknął z bólu.

Jego oczy zaczerwieniły się, a on zacisnął zęby. Minęło trochę czasu, zanim zwrócił się do Feng Lanhe. „Musisz mi pomóc”.

„Na jakiej podstawie mam ci pomóc?” Feng Lanhe stuknął palcami o stół. Jego usta były lekko wygięte do góry i zachowywał się, jakby to go nie obchodziło.

Qi Sihuan pochylił głowę i powiedział z poczuciem winy: „Wujku, przepraszam. Nie będę cię już traktował w taki sposób. Wiem, że jestem w błędzie. Tym razem musisz mi pomóc, ponieważ dotyczy to mojego przyszłego szczęścia!”

Feng Lanhe uniósł brwi. „Jak to?”

„Ona wróciła. Wang Jiren zabrał ją ode mnie. Tym razem nie pozwolę jej znowu mnie opuścić. Więc musisz mi pomóc, wujku! Dopóki możesz ją tu zatrzymać, zrobię wszystko, o co mnie poprosisz!” Qi Sihuan przysiągł.

Feng Lanhe nie do końca zrozumiał, co powiedział. „Wang Jiren ukradł twoją kobietę?”

„Tak, obwiniam za to ukrywanie mojej tożsamości. To wszystko moja wina. Wujku, już raz ją straciłem i naprawdę nie chcę jej stracić ponownie. Musisz mi pomóc, okej?” Przez wszystkie te lata, to był pierwszy raz, kiedy Qi Sihuan błagała Feng Lanhe.

Gdyby Qi Sihuan zawsze tak mówiła, Feng Lanhe na pewno by się zgodziła, ale...

„Nie potrzebujesz takiej kobiety. W Yun City jest tyle innych kobiet. Nie ma potrzeby, żeby się nią przejmować”.

Chociaż Feng Lanhe i Qi Sihuan nie byli sobie szczególnie bliscy, skoro Qi Sihuan uznał go za swojego wujka, to on powinien zająć się jego edukacją. Jako mężczyzna, dlaczego miałby być tak przywiązany do kobiety? Poza tym, jako kobieta Wang Jirena, prawdopodobnie nie jest aż tak przyzwoita.

Rodzina Qi była dobrze znana w mieście Yun, a Qi Sihuan był ich jedynym synem. Nawet jeśli nie był zainteresowany założeniem własnej rodziny, powinien przynajmniej znaleźć kogoś z przyzwoitym pochodzeniem.

Wang Jiren miał złą reputację. Chociaż miał rodzinę, wciąż wygłupiał się na zewnątrz, a powszechne było, że miał wiele kochanek. Większość kobiet, które się z nim związały, nie była aż tak niewinna.