Rozdział 67

„Nawyk? Serio?” – zawołałam za nim. „To może nie zmuszaj mnie do wyjścia do eleganckiej restauracji z tobą i twoją rodziną. Nie miałam zbyt dużego wyboru, jeśli chodzi o strój”.

Nie odpowiedział, wrócił na tylne siedzenie samochodu, trzaskając drzwiami za sobą. Zmarszczyłam brwi i ruszyłam do drzwi wejściowych. Sięgnęłam do torby, żeby wyjąć klucze. Odryglowując drzwi, pchnęłam je, żeby zajrzeć do mojego ciemnego domu, wzdychając.

Odwróciłam się, żeby zobaczyć, że samochód nadal tam jest; nie odjechał, dopóki nie byłam bezpiecznie w domu. To była jedna z rzeczy, które ceniłam w Gavinie Landrym; sprawiło, że pomyślałam, że może jednak mu zależało.