Rozdział 5 Dzieci utalentowane

lan był zdezorientowany. Nie wiedział, czy zignorować ostrzeżenie Harveya i wyjąć igłę, czy poczekać. „Panie, czy odczuwasz jakiś dyskomfort?” zapytał Jean zmartwiony.

Twarz Jeana była nadal blada jak zawsze, choć wydawał się spokojny. „Na razie czuję się dobrze”. Mówiąc to, spojrzał na twarze trójki dzieci.

W ogóle nie wyglądali, jakby robili mu psikusa! Jean nie mogła powstrzymać się od zastanawiania...

Dziewczynka nie wygląda na starszą niż pięć lat. Czy ona może być tak utalentowana?

Chcąc zaspokoić swoją ciekawość, nie pozwolił Ianowi wyjąć igły. Zamiast tego siedział tam i cierpliwie czekał. Trzy minuty później wydarzyło się coś cudownego.

Jego burczący żołądek stopniowo się uspokoił, a ból powoli ustąpił. Dziesięć minut później nie czuł już żadnego dyskomfortu! Jean był naprawdę zaskoczony i było to widać na jego twarzy. „Teraz czuję się całkowicie dobrze” - powiedział. lan nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. „Czy... Czy to może być szczęśliwy zbieg okoliczności?”

Sammy był niezadowolony, gdy to usłyszał. „To nie jest zbieg okoliczności! Akupunkturą można leczyć różne choroby, a miejsce, w które moja siostra wcześniej kłuła igłą, służy do leczenia chorób związanych z żołądkiem. To podstawowa wiedza medyczna. Czy pan tego nie wie? sir?”

Ian nie mógł znaleźć słów.

Ja... ja naprawdę nie wiedziałam! Ale ta dziewczynka nie może mieć więcej niż pięć lat. Inne dzieci w jej wieku nadal bawiłyby się w piaskownicach. Dlaczego ona już leczy choroby? Czy ona jest jakimś cudownym dzieckiem?

Harvey mógł zgadnąć, co myślał. Dodał: „Moja matka jest bardzo utalentowaną lekarką specjalizującą się w akupunkturze. Moja młodsza siostra nauczyła się od niej wielu umiejętności i technik, a ona wie, jak leczyć proste choroby. Nie powinieneś patrzeć na nią z góry!” „Ja bym tego nie robił!” wyrwało mu się. W rzeczywistości był pod wielkim wrażeniem trójki dzieci!

Powiedział poważnie do Penny: „Przepraszam, moja droga. Nie powinienem był pomyśleć, że udajesz i nakrzyczeć na ciebie. Przyznaję, że się myliłem”. Penny pokręciła głową i powiedziała: „Wszystko w porządku. Moja mama zawsze mówi, że dobre dzieci uczą się na błędach. Wybaczam ci!”

Odwróciła się twarzą do Jean i powiedziała: „Wyjmę igłę, proszę pana. Ból może na razie ustąpił, ale powinieneś wziąć jakieś leki na żołądek, kiedy wrócisz do domu, żeby to się nie powtórzyło”. „Tak, mały doktorze. Jesteś niesamowity!” powiedziała Jean.

Penny nie mogła powstrzymać się od zadowolonego uśmiechu, gdy Jean nazwał ją małą doktorką.

Jej dołeczki były tak urocze. Jean powstrzymała się przed uszczypnięciem jej miękkich policzków.

Zastanawiam się, kim są ich rodzice. Jak wychowali trójkę uroczych i inteligentnych dzieci?

W tym samym momencie Neerę obudził dźwięk telefonu.

Odebrała, będąc jeszcze nieprzytomna, i usłyszała przenikliwy głos ojca.

„Neera, czy ty jeszcze nie wylądowałaś? Czemu nie wróciłaś od razu do domu? Czy spodziewasz się, że cię odbiorę?” Brzmiał bardzo niezadowolony.

Neera lekko otworzyła oczy, choć ton jej głosu pozostał szorstki. „Nie spieszę się, więc po co ten pośpiech? Czy tak bardzo ciąży ci sumienie po tym, co mi zrobiłaś, i nie możesz się doczekać, żeby oddać mi to, co do mnie należy?”

Zatrzymała się na chwilę, po czym parsknęła śmiechem. „Och, racja, ktoś taki jak ty w ogóle nie będzie miał sumienia! Oddałabyś mi moje udziały sześć lat temu, gdybyś je miała!”

Była ciekawa, co planował jej ojciec. Chociaż wiedziała, że najprawdopodobniej będzie pułapka, musiała odzyskać to, co zapisała jej biologiczna matka.

Tak naprawdę nie obchodziło jej, co reszta rodziny Garcia o niej myśli.

Alfonso był wściekły na słowa Neery. „Co z twoim nastawieniem? Czy twoja ciotka nauczyła cię tak mówić do ojca? Gdzie są twoje maniery?”

Mimo że Neera była w półśnie, była tak szczera jak zawsze. „Jesteś moim ojcem? Heh. Zawsze taka byłam. Traktuję ludzi tak samo, jak oni traktują mnie. A co do ciebie, panie Garcia, nie zasługujesz na najmniejszą uprzejmość z mojej strony!” Zakończyła rozmowę, zanim Alfonso zdążył cokolwiek powiedzieć.

Tymczasem w rezydencji rodziny Garcia, Alfonso rzucił telefonem o ścianę ze złością.

Susan szybko podniosła telefon i zapytała: „Co się stało? Czemu tak nagle jesteś zła? Gdzie jest Neera? Czy już tu jest?” Alfonso się skrzywił. „Nie wiem, gdzie ona jest. Jak ta dziewczyna śmie mi odpyskować! Ona jest taka niegrzeczna!”

Roxanne zmartwiła się, gdy to usłyszała. „Jak możesz nie wiedzieć, gdzie ona jest? Kiedy wróci? Rodzina Beauvortów już nalega na ślub. Nie chcę wychodzić za mąż za tego faceta! Ojcze, wiesz, że Zachary jest mężczyzną, którego chcę poślubić! Mieliśmy się zaręczyć, ale rodzina Beauvortów chce, żebym wyszła za tego chorowitego faceta... Kto wie, kiedy umrze? Nie chcę być wdową!”

Widząc, że jego córka traci kontrolę nad swoimi emocjami, Alfonso pocieszył ją: „Wiem i nie chcę, żebyś cierpiała. Dlatego poprosiłem Neerę, żeby wróciła. Powiedziała, że teraz jest w Kingsview, a to tylko dowodzi, że chce tych akcji. Będzie musiała mnie posłuchać, jeśli chce tych akcji, i to nie do niej należy decyzja, czy wyjść za pana Beauvorta, czy nie!” Roxanne trochę się uspokoiła i wymieniła spojrzenia z Susan. Zobaczyły chciwość w swoich oczach.

Wartość akcji wynosiła najwyżej kilka milionów, ale prezenty, jakie Neera otrzymałaby z zaręczyn z Jeanem Beauvortem, byłyby warte setki milionów.

Nie mieli nic przeciwko poświęceniu Neery, aby ich rodzina mogła się rozwijać!