Rozdział 558

O Boże! I te smarki na ich twarzach i ubraniach. Obrzydliwe! Evelyn żałowała swojej decyzji o przyjeździe do sierocińca.

Mimo to nie mogła wyrazić żadnej z tych wewnętrznych myśli przed Vivian. Musiała więc nadążać za grą. „No już. Nie płacz. Uspokój się...”

Jako matka, naturalnym odruchem Vivian, gdy chłopiec zaczął płakać, było podejście do niego i przytulenie go, ale tego nie zrobiła, bo zobaczyła, że Evelyn już tam jest.