Rozdział 7

Podwładny odpowiedział uprzejmie: „Tak, proszę pana”.

Aleksander westchnął z rezygnacją. Zamierzał dotrzymać obietnicy, ale nie mógł zrozumieć, co Zofia miała na myśli, mówiąc o wiernym mężu.

Rany Sophii zagoiły się całkowicie po trzech dniach.

Minęły również trzy dni odkąd Aleksander poszedł zobaczyć się z Eleanor. Sophia nawet nie dostrzegła go po tym.

Jej nastrój się pogorszył, więc postanowiła odwiedzić bazę szkoleniową, aby nauczyć się samoobrony.

Jej kobieca sylwetka wyróżniała się w miejscu pełnym mężczyzn.

Niedaleko Eleanor pojawiła się u boku specjalnego asystenta Liama Vegi.

Nadąsała się, niezadowolona. „Minęły trzy dni. Dlaczego Nate nie wrócił?”

Liam odpowiedział: „Generał Morrison miał kilka ważnych spraw do załatwienia, ale powinien wrócić dziś”.

Oczy Eleanor zabłysły chłodno, gdy zobaczyła Sophię ćwiczącą samoobronę. „Co ona tu robi?”

„Pani...” zaczął Liam.

Eleanor natychmiast mu przerwała. „Pfft, jakby zasługiwała na ten tytuł. Ta kobieta to intrygująca suka i jest gotowa zrobić wszystko, aby osiągnąć swoje cele. Ona po prostu sprawia, że Nate jest nieszczęśliwy”.

Przysunęła się bliżej Liama i kontynuowała złe mówienie o Sophii. „Kiedyś była eskortą i dużo sypiała. Poza tym...”

Na boisku treningowym Sophia mocno się pociła, ale trening podniósł ją na duchu.

„Dziękuję bardzo.” Sophia skinęła głową w stronę trenera, który jej pomagał. „Chciałabym nauczyć się jeszcze kilku ruchów. Czy mógłbyś mnie nauczyć?”

Trener uśmiechnął się ciepło. „Oczywiście.”

Właśnie wtedy Liam podszedł do Sophii ze złością i prychnął szyderczo. „Ja ją nauczę”.

Sophia była zdezorientowana.

Trener jednak przywitał Liama z szacunkiem. „Dzień dobry, panie Vega”.

Liam poklepał trenera po ramieniu i gestem pokazał mu, żeby się odsunął.

Sophia wyczuła pewną wrogość ze strony Liama, zwłaszcza z powodu spojrzenia, które jej rzucił, ale nie miała pojęcia dlaczego, bo go nie znała.

„Czego chciałbyś mnie nauczyć, panie Vega?” – zapytała uprzejmie Sophia.

Liam zamierzał stanąć w obronie Alexandra. Odpowiedział chłodno. „Walka wręcz”.

Sophia nie miała innego wyjścia, jak tylko stawić czoła tej lekcji.

Liam wykorzystał okazję, by rzucić Sophią. Szybko poczuła, że jej ciało krzyczy z bólu.

Żołnierze obserwujący sytuację z boku współczuli jej, lecz nie mogli nic zrobić, żeby jej pomóc.

Po ponownym rzuceniu na ziemię ciało Sophii było całkowicie obolałe. Zacisnęła pięści i powiedziała: „Skończyłam”.

„Dopiero zaczęliśmy”. Liam podciągnął ją do góry i objął ramieniem jej szyję od tyłu. „Jeśli ktoś trzyma cię w duszeniu od tyłu, co powinieneś zrobić?”

Sophia nie przejmowała się myśleniem o tym, jak się uwolnić. Wiedziała tylko, że walczy o powietrze.

Wtedy jej wzrok spoczął na Eleanor, która stała nieopodal. Eleanor rzuciła Sophii wyzywające spojrzenie, uśmiechając się do niej drwiąco.

Sophia natychmiast zrozumiała, dlaczego Liam tak ją traktuje. Gdy była oszołomiona, usłyszała, jak Liam mówi: „Powinieneś stanąć na stopach przeciwnika i oderwać mu kciuk”.

Sophia wykonała jego polecenia, ale nie udało jej się. Ponownie upadła na ziemię z bólu.

Poczuła się strasznie zawstydzona. Czuła się jak idiotka, która została wystawiona na pokaz jak małpa. Ugryzła się w wargę i zacisnęła pięści ze złości.

Nagle poczuła, jak ktoś chwyta ją za ramię i podnosi.

Uniosła się na głowę. Była w szoku, gdy zdała sobie sprawę, że to Alexander jej pomógł.