Hoofdstuk 27

Emily opende langzaam haar ogen, haar lichaam deed een beetje pijn, ze voelde haar hand op het bed, maar het was leeg. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek de kamer rond. Haar ogen bleven rusten op de man die met gekruiste benen op de stoel bij de deur naar het balkon zat. Zijn ogen waren scherp, helder en koud. Ze ging meteen rechtop zitten met de deken tegen haar borst gedrukt. Haar haar was warrig en blokkeerde haar gezicht. Ze veegde het meteen uit haar gezicht en stopte wat lokken achter haar oor, zonder de koude man in de kamer te verlaten.

Michael keek haar aan en haalde langzaam zijn benen over elkaar. "Ik wist niet dat je zo sluw was", klonk zijn lage, koude stem door de kamer.

Emily slikte terwijl ze wachtte tot hij verder ging, maar toen hij niets meer zei, stapte ze uit bed, nog steeds bedekt met de deken. Ze liep naar haar kledingkast en pakte een badjas die ze snel om zich heen sloeg. Ze zuchtte en keek de man aan wiens ogen haar niet loslieten. "Ik weet niet waarom je zo klinkt."