Rozdział 7 Dar

Słowa Liama wywołały iskierkę radości w sercu Olivii.

Przyglądała się, jak z chłopca zmieniał się w mężczyznę, którym był teraz, i żadna kobieta nie poruszyła jego serca – przynajmniej od dekady.

Prawie pogodziła się z myślą, że spędzi resztę życia w samotności.

Ale teraz pojawiła się iskierka nadziei na coś więcej – Liam być może w końcu znalazł kogoś, z kim mógłby dzielić swoje życie.

Jednak jej szczęście szybko zostało przyćmione przez zmartwienie. „Ale jeśli panna Dayton się o tym dowie, z pewnością nie będzie zadowolona. W końcu twoja matka-”

„Nie martw się nią. Gdyby nie ostatnia prośba mojej matki, już dawno bym się zajął rodziną Dayton”. Liam chłodno jej przerwał. „Przenieś moją firmę w Zhecrorze do Emily. Przygotuj dokument do podpisania”.

Oczy Olivii rozszerzyły się z niedowierzania.

Spółka, o której mowa, kontrolowała jego podziemny świat w Zhecrorze, dając jej właścicielowi niemal całkowitą kontrolę nad podziemnym światem miasta.

A jednak Liam był gotów oddać wszystko Emily, tak po prostu.

Ta dziewczyna wyraźnie zajmowała o wiele ważniejsze miejsce w jego sercu, niż Olivia kiedykolwiek sobie wyobrażała.

Olivia skłoniła się z szacunkiem i wykonała polecenie.

Tymczasem Emily spała, zwinięta w kłębek, mocno obejmując się ramionami.

Wyglądała jak zranione zwierzę, a jej pozycja podczas snu odzwierciedlała głęboko zakorzenioną wrażliwość.

Jej długie włosy spływały po poduszce niczym ciemny wodospad; w słabym świetle pokoju wyglądała jak anioł.

Jednakże twarz anioła była oszpecona bliznami na twarzy i rękach.

Liam wstał i wziął apteczkę pierwszej pomocy.

Spędziwszy lata w cieniu podziemnego świata, dokładnie wiedział, co robi, i ostrożnie wyjął środek dezynfekujący i bandaże.

Gdy jego koniuszki palców delikatnie musnęły siniaki i skaleczenia na dłoniach Emily z zaskakującą czułością, poruszyła się we śnie, lekko marszcząc brwi. Wyglądało na to, że zaraz się obudzi.

Liam pochylił się bliżej, jego usta musnęły jej ucho, gdy szepnął niskim, kojącym głosem: „Wszystko w porządku. Wróć do snu”.

Po tych słowach złożył delikatny pocałunek na jej czole.

Słaby, chłodny zapach mięty unosił się w powietrzu, otulając ją niczym przyjemny koc.

Nawet we śnie Emily odprężała się i zapadała w jeszcze głębszy sen.

Z cichą precyzją Liam skończył opatrywać jej rany, uważając, żeby jej więcej nie niepokoić.

Kiedy w końcu otworzyła oczy, było już popołudnie następnego dnia.

Kiedy Emily mrugnęła, by przegonić sen, Olivia weszła w idealnym momencie.

Przedstawiła się, bez słowa włożyła Emily jakiś dokument, po czym wymknęła się tak szybko, jak przyszła.

Nadal senna, Emily spojrzała w dół i zamarła. W jej rękach była umowa przeniesienia akcji, suma tak hojna, że aż przytłaczająca.

Wiedziała, że Liam nie jest typem człowieka, który się powstrzymuje, ale to, co się wydarzyło, przeszło jej najśmielsze oczekiwania.

Jasne, otrzymywała wynagrodzenie za udawanie jego narzeczonej, ale jego oferta była tak hojna, że poczuła się trochę nieswojo.

Była zbyt wstrząśnięta, by od razu złożyć podpis, więc najpierw się odświeżyła, a potem ruszyła na jego poszukiwanie.

Emily zapytała go, gdzie się znajduje, po czym ruszyła w jego kierunku, ale zatrzymała się w miejscu, gdy zobaczyła, co ma przed sobą.

Liam stał w kręgu słonowodnych krokodyli i rzucał im krwawe kawałki surowego mięsa.

Ogromne stworzenia rzucały się i rozrywały ciało, rozpryskując krew na wszystkie strony.

Kiedy ją zobaczył, zatrzymał się, podał szczypce do karmienia pobliskiemu pracownikowi i skinął na nią. „Chodź tutaj”.

Emily podeszła bliżej, nie mogąc powstrzymać ciekawości. „Krokodyle słonowodne to najniebezpieczniejszy gatunek krokodyli, wiesz”.

Usta Liama wygięły się w uśmieszku. „Wiem”. Wskazał na najgroźniejszego krokodyla w zagrodzie. „Ale nawet najdziksze zwierzę można oswoić – przy odrobinie dyscypliny. Widzisz tę ranę?”

Emily podążyła wzrokiem za jego wzrokiem w kierunku największego krokodyla, najwyraźniej przywódcy, który miał długą bliznę na głowie.

Czy on był za to odpowiedzialny?

Liam zaśmiał się znacząco. „Tak, zrobiłem mu tę bliznę”.

Emily cmoknęła językiem.

Pokonanie krokodyla – czy ten mężczyzna w ogóle był człowiekiem?

Otrząsnęła się z tej myśli, podnosząc zamiast tego dokument. „Nie mogę tego zaakceptować. Więc po prostu zostawię ten dokument tutaj”.

Gdy się odwróciła, by odejść, dłoń Liama zamknęła się wokół jej nadgarstka, przyciągając ją do siebie. „Wychodzisz bez prezentu? Planujesz zerwać zaręczyny?”

Emily westchnęła. „Ten tak zwany prezent to firma warta miliard dolarów. Nie możesz mówić poważnie!”

Ale Liam tylko wzruszył ramionami, jego wyraz twarzy był nonszalancki. Zachowywał się, jakby po prostu oferował jej drobiazg, a nie fortunę, za którą inni ludzie daliby się zabić. „Jeśli mówię, że tak, to tak jest. Poza tym nie lubię zbyt formalnych rzeczy między nami – to sprawia, że czujemy się zbyt odlegli. A oboje wiemy, że ludzie, którzy są odlegli, nie grają dobrze swoich ról”.

Zanim zdążyła zaprotestować, wziął ją za rękę i nakłonił, by złożyła podpis na dokumencie.