Rozdział 6: Nieoczekiwane spotkanie

Emma spojrzała Catherine prosto w oczy, jej głos wystarczył, by wywołać dreszcze u każdego. „Przepraszać? Za co właściwie mam przepraszać?”

W pamięci Catherine ta córka była naprawdę mądra i piękna, gdy była jeszcze dzieckiem. Ale im bardziej dorastała, tym stawała się brzydsza i głupsza. Ale to był pierwszy raz, kiedy zobaczyła ostrość w oczach Emmy i była całkowicie zaskoczona tą zmianą temperamentu.

„Olivia.” Catherine przełknęła ślinę i odwróciła się, by szepnąć Olivii: „Zapomnijmy o dniu dzisiejszym, okej? Jeśli jest jakaś szansa i ona jest zła, obawiam się...”

Chociaż Olivia nie miała na to ochoty, nie miała innego wyjścia, jak tylko odpuścić tę sprawę.

Jeśli Emma naprawdę oszaleje i zrobi coś głupiego, a skończy się to wściekłością rodziny Arnoult, wszyscy znajdą się w niebezpieczeństwie. Olivia już dzień temu uciekła od swojej śliskiej wiary z tym kalekim mężczyzną i z pewnością nie zamierzała po raz drugi sprawdzać swojego szczęścia.

Gdyby rodzina Arnoult naprawdę się zdenerwowała, to jak do cholery mogliby utrzymać luksusowe życie w tym bogatym domu?

Widząc, że jej matka i przyrodnia siostra siedziały w oszołomionym milczeniu, Emma odwróciła się, by pójść na górę do swojego pokoju i spakować swoje rzeczy.

Mieszkała w rodzinie Smithów od ponad 20 lat, ale przy ilości ubrań i rzeczy, które miała w szafie, zawsze czuła, że jest u niej gościem. W końcu jej matka nie miała czasu, żeby zrobić sobie przerwę w napiętym grafiku, żeby zadowolić przyrodnią siostrę i zawracać sobie nią głowę.

Kiedy zeszła na dół z walizką, hol był już pusty. Catherine nie była tam, żeby ją odprawić. Musiała już mieć jej dość.

Ale Emma nie przejmowała się tym. Im szybciej wydostanie się z tego domu, tym lepiej.

Jednak gdy tylko pomyślała o kuzynie Liama czekającym na nią przy bramie wejściowej, zawahała się, poszła do tylnych drzwi, aby opuścić willę.

Chociaż nie wiedziała, dlaczego kuzyn Liama tak się nią interesował, wiedziała jedno na pewno: powinna trzymać się od niego z daleka. W końcu wkurzenie faceta takiego jak Liam Arnoult było jak pocałowanie życzenia śmierci. Nie było mowy, żeby wyszła z tego bez szwanku.

Liam czekał długo przed bramą, ale nie widział wychodzącej Emmy. Jego cierpliwość się kończyła.

Czemu, do cholery, zajęło jej to tyle czasu?

Nagle, wczorajszy folder błysnął mu w umyśle, lekko się zmarszczył. Nie ma mowy, żeby ta brzydka kobieta była prześladowana przez własną rodzinę, prawda?

Gdy tylko wpadł mu do głowy ten pomysł, nie mógł powstrzymać się od dotknięcia twarzy, którą ona uderzyła i chrapała zimno. Ta kobieta była jak dziki kot. Nie wydawała się typem, który łatwo można zastraszyć.

Jednak nawet wówczas nie potrafił pozbyć się niepokoju, który czuł w sercu.

„Czy chciałby pan wejść, proszę pana?”

Z zewnątrz samochodu rozległ się łagodny głos. Liam odwrócił się, by spojrzeć przez okno i zobaczył kobietę o delikatnych rysach twarzy stojącą wdzięcznie obok samochodu.

Olivia była oszołomiona, gdy zobaczyła jego twarz.

Zobaczyła Emmę i mężczyznę całujących się w samochodzie, nie była w stanie spojrzeć mężczyźnie w twarz. Pomyślała, że może być przyzwoity, ale nie spodziewała się, że mężczyzna będzie tak piękny i elegancki.

Jak to możliwe, że tak niezwykły mężczyzna wpadł w oko Emmie, tej głupiej i brzydkiej prostaczce?

Może to jednak Emma na niego rzuciła się .

Jednak wydawało się, że miała rację wychodząc i próbując szczęścia.

Jej myśli nie mogły ukryć się przed oczami Liama.

Uśmiechnął się szyderczo. „Kim ty jesteś?”

„Jestem starszą siostrą Emmy. Możesz mówić do mnie Olivia.” W ogóle nie przeszkadzała jej obojętność Liama wobec niej.

Oliwia?

Teraz, gdy Liam sobie przypomniał, w rodzinie Smithów były dwie córki. Oprócz Emmy, ta druga była jego tanią narzeczoną.

Większość ludzi powiedziałaby, że Olivia była piękna jak kwiat rozkwitający pod słońcem, ale tak naprawdę nie była w jego guście. Bardziej podobał mu się brzydki wygląd Emmy.

Nie miał już cierpliwości, żeby z nią dłużej rozmawiać, więc zapytał z pozbawionym emocji wyrazem twarzy: „Gdzie jest Emma?”

„Ona, co? Ona może nadal pakować się w swoim pokoju. Poprosiła mnie, żebym zszedł na dół i powiedział ci, żebyś wszedł do środka”. Olivia nie chciała przepuścić tej okazji. Wszyscy członkowie rodziny Arnoult mieli zarówno bogactwo, jak i status, nie wspominając o tym, że byli niesamowicie przystojni.

Widząc jasno jej intencje, Liam nie mógł powstrzymać się od pogardliwego szyderstwa.

Nawet nie zadał sobie trudu, żeby spojrzeć na Olivię, po prostu zamknął okno i odjechał

Ta kobieta naprawdę pozwoliłaby mu usiąść w środku? Pewnie już uciekła! bezpośrednio. Miał czas na udawane uprzejmości.

Olivia nie miała szansy nic powiedzieć, ponieważ zostawił ją w tyle. Poznała tylu mężczyzn w swoim życiu i wszyscy byli zawsze tak zauroczeni jej urodą i klasą.

Ale Olivia nigdy nie była traktowana tak chłodno przez mężczyznę. Jej twarz natychmiast zsiniała ze złości.

Emma wróciła prosto do małego mieszkania, które wynajmowała.

Kiedy była na studiach, mieszkała w internacie szkolnym, a później, kiedy ukończyła staż, wynajęła mieszkanie z dala od domu rodzinnego. Chociaż pokój nie był wypełniony luksusowymi dobrami, z pewnością był to nowy początek. I nie miał tej samej pustki, co w tamtej dziurze.

Gdyby nie Catherine, która cały czas więziła Emmę w domu, aby ta mogła poślubić kogoś z rodziny Arnoult, nigdy by do niego nie weszła.

W każdym razie Liam nie był w willi i nie chciał jej widzieć. Więc jaki problem, skoro chciała ją zatrzymać?

Po tym, jak wróciła do domu i rozpakowała kilka rzeczy, było już popołudnie. Szybko się ubrała i zaplanowała wyjście, żeby coś kupić.

Mieszkała w słynnej dzielnicy slumsów w H City, gdzie transport był niewygodny, a dobrzy i źli ludzie byli mieszanką.

Gdy tylko skręciła w alejkę, usłyszała głośny huk.

Czy to był strzał?

Nie miała czasu ocenić sytuacji, gdy spojrzała w górę i zobaczyła przed sobą biały van, który pędził w jej kierunku niekontrolowanie jak wściekły pies.

Jego reflektor mignął z jej boku i poczuła, że na chwilę zamarła z szoku. Dopiero gdy był kilka cali od niej, w końcu rzuciła się na bok.

Jednak furgonetka nie zatrzymała się. Drzwi nagle się otworzyły i z wnętrza wyskoczył wysoki mężczyzna.

Schował głowę i przetoczył się do stóp Emmy.

Miała zamiar się cofnąć, ale mężczyzna nagle podskoczył i przycisnął coś zimnego do jej skroni. Przyjemny głos mężczyzny był nieco znajomy: „Wyciągnij mnie stąd, szybko”.

Kiedy Emma podniosła wzrok i wyraźnie zobaczyła twarz mężczyzny, krzyknęła zszokowana: „Nicklaus!”