Rozdział 4 Umowa

Oczy Caldwella błysnęły niebezpiecznie i wstał z wózka inwalidzkiego.

„Jesteś mądrzejsza, niż wyglądasz, panno Bentley. Wygląda na to, że cię niedoceniłem. Więc powiedz mi. Naprawdę chcesz mnie poślubić?” Caldwell zmrużył oczy patrząc na nią chłodno. „Powiedz mi. Ile pieniędzy będzie kosztować, żebyś odwołała zaręczyny?”

Rosina spojrzała mu w oczy nieubłaganie i powiedziała: „Byłam zaręczona z panem odkąd miałam dwa lata, panie Walsh. Czy sądzi pan, że w tym wieku wiedziałam o pieniądzach i korzyściach płynących z małżeństwa z bogatej rodziny? Czy moje dwuletnie „ja” zmusiło nasze matki do zaaranżowania naszego małżeństwa?”

Caldwell prychnął z pogardą. Jak się spodziewał, ta kobieta była elokwentna.

„Miałam wtedy zaledwie dwa lata, a ty już dziesięć. Myślisz, że byłam zainteresowana starym mężczyzną?” Oczy Rosiny błysnęły agresywnie.

Wyraz twarzy Caldwella pociemniał.

Stary człowiek?

Był jeszcze młody — miał zaledwie trzydzieści lat. Ta kobieta ośmieliła się nazwać go starym!

Jakaż ona była odważna!

Atmosfera stała się gęsta od napięcia.

Zauważywszy zmianę w wyrazie twarzy Caldwella, Rosina zacisnęła usta i zastanawiała się, czy nie posunęła się za daleko. Jedynym powodem, dla którego była gotowa poślubić członka rodziny Walsh, było to, że Perry obiecał, że zwróci to, co należało do jej matki, a nie zrobi wroga z jej przyszłego męża.

„Panie Walsh, wiem, że pan też nie chce się ze mną ożenić...” Złagodziła ton i stała się mniej agresywna.

I zatrzymała się celowo, by obserwować reakcję Caldwella. Chociaż w jego wyrazie twarzy nastąpiła tylko niewielka zmiana, ona i tak ją uchwyciła.

„No to zawrzyjmy umowę” – zaproponowała Rosina z determinacją w oczach.

„Ha-ha.” Caldwell parsknął sucho. „Panno Bentley, co sprawia, że myślisz, że możesz ze mną negocjować?”

Rosina rozważała to przez chwilę, zanim w końcu powiedziała: „Rozwiodę się z tobą miesiąc po ślubie”.

Brwi Caldwella poszybowały w górę. „Czy to jest tak zwana umowa, którą chcesz ze mną zawrzeć?”

„Tak. Nadal musimy się pobrać, zgodnie z życzeniem naszych matek. Ale później możemy się rozwieść z przyczyn naturalnych — różne osobowości itd. W ten sposób nie złamiemy obietnicy, ani nie będziesz musiał mieszkać z osobą, której nie kochasz, przez resztę swojego życia”.

Mówiąc o tym, Rosina zwolniła. „Myślę, że to dlatego, że kochasz kogoś innego, chcesz, żeby rodzina Bentleyów zerwała zaręczyny, prawda?”

Wyraz twarzy Caldwella pociemniał. Cichym głosem syknął: „To nie twoja sprawa”.

Skupił wzrok na jej spokojnej twarzy i zapytał: „A co z tobą? Co z tego masz?”

Caldwell nie wierzył, że ona robi to tylko dla jego dobra.

Serce Rosiny podskoczyło jej do gardła. Nie mogła mu powiedzieć, że robiła to wszystko dla majątku swojej matki.

Przewróciła oczami i powiedziała zdawkowo: „Moja matka przywiązuje wielką wagę do tego zaręczyn. Nie jest w dobrym zdrowiu, więc nie chcę jej zawieść”.

„Czy tak?” Ton Caldwella był niewytłumaczalnie lodowaty, jakby mógł przejrzeć jej umysł.

Rosi na była zakłopotana pod jego intensywnym spojrzeniem. Jego oczy były tak przenikliwe, że czuła, jakby mogły przebić jej serce. Właśnie gdy zabrakło jej słów, jego telefon zaczął dzwonić.

Caldwell spojrzał na Rosinę i wyjął telefon. Kiedy zobaczył nazwisko na ekranie, jego wyraz twarzy złagodniał. Odwrócił się i odebrał telefon. Jakby o czymś pomyślał, odwrócił się i powiedział: „Ponieważ będziemy małżeństwem tylko przez miesiąc, nie ma potrzeby, abyśmy organizowali wesele”.

Rosina skinęła głową na znak zgody. „Nie stanowi to dla mnie problemu”.

Trzy dni później Tyson przyjechał odebrać Rosinę.

Nie było ślubu, nawet małej ceremonii.

Rosina wcale się tym nie przejęła, bo wiedziała, że to po prostu część umowy.

Wkrótce samochód zatrzymał się przed majestatyczną willą.

W słońcu kamienna budowla ciągnęła się niemal tak daleko, jak okiem sięgnąć.

„Proszę wejść”. Tyson uprzejmie wykonał gest zapraszający ją do środka.

Nie był ani entuzjastyczny , ani zimny, po prostu uprzejmy i formalny. Prawdopodobnie wiedział, że małżeństwo Rosiny z Caldwellem było tylko nominalne i że nie miała ona prawdziwej władzy w rodzinie Walshów.

Chociaż willa była ogromna, w środku było cicho. Rosina widziała tylko jednego służącego w ogromnej sali. Tyson nie zadał sobie trudu, żeby oprowadzić Rosinę czy coś i po prostu wyszedł.

Po odejściu Tysona Rosina poczuła się trochę nieswojo.

„Dzień dobry, proszę pani. Nazywam się Sabina Ellis. Jestem służącą, która opiekuje się panem Walshem. Możesz mówić do mnie Sabina. Jeśli będziesz czegoś potrzebować, po prostu mi powiedz”. Sabina pokazała Rosinie swój pokój.

Miesiąc nie był wcale długim okresem czasu, więc Rosina spakowała tylko kilka rzeczy. Chociaż wątpiła, że kiedykolwiek będzie potrzebowała pomocy Sabiny, powiedziała: „Okej, dzięki”.

Sabina miała już wychodzić, gdy niepewnie spojrzała na Rosinę. Po chwili westchnęła i powiedziała: „Pan Walsh może nie wrócić dziś wieczorem. Dzisiaj są urodziny panny Brewer”.