Rozdział 17

Część mojej pewności siebie osłabła w drodze powrotnej. Sinclair był tak tajemniczy w kwestii tego biznesu z oznaczaniem zapachem i nie podoba mi się, jak ciągle na mnie patrzy – jakbym była jakąś zdobyczą do pożarcia.

Jest jeszcze tyle rzeczy, których nie rozumiem w tym słowie, na przykład jak noszenie jego dziecka może sprawić, że sam będę pachniał bardziej jak wilk, albo jak ktoś może zostawić ślad, który trzeba wyczuć i powąchać, a nie zobaczyć gołym okiem. Nie po raz pierwszy zazdroszczę wyostrzonych zdolności zmiennokształtnych. Im więcej czasu mija, tym bardziej jestem oczarowany ideą transformacji, uwolnienia swojego wewnętrznego zwierzęcia i bycia prawdziwie dzikim i wolnym. Nie wiem, dlaczego tak bardzo podoba mi się ta idea – nie mam wewnętrznego zwierzęcia do uwolnienia, więc tak naprawdę nic nie tracę.

„ Wyglądasz na zdenerwowaną” – zauważa Sinclair, opierając jedną dłoń na moim kolanie, gdy samochód przyspiesza. Oczywiście jego dotyk tylko sprawia, że jestem jeszcze bardziej niespokojna.