Hoofdstuk 1 Zijn speeltje

"Strip"

Een rilling liep over mijn rug toen ik het woord hoorde waar ik zo tegenop zag. Ik wachtte tot mijn handen uit de handboeien zouden komen en toen ze eindelijk los waren, verlamde de stem me, omdat het te bekend klonk.

Elke vezel in mijn wezen drong erop aan dat ik aan deze nachtmerrie moest ontsnappen, maar ik merkte dat ik met onzichtbare touwen aan mijn plek gebonden was.

"Heb je niet gehoord wat ik zei?" De stem sneed door de lucht terwijl hij opnieuw sprak met zijn zware, autoritaire stem. Ik schrok me rot en mijn gedachten werden verbroken.

Langzaam bewogen mijn trillende handen en onhandige vingers omhoog om het blinddoek los te maken. Terwijl de stof weggleed, werden mijn ogen groot van afschuw, viel mijn mond open en stokte mijn adem in mijn keel toen ik de man voor me zag staan van wie ik het allerminst had verwacht dat hij deel zou uitmaken van dit vreselijke en zondige scenario.

Opeens voelde de kamer kleiner aan. Hij leek lang en angstaanjagend, alsof er een donkere schaduw boven mij hing.

"Kleed je uit!" beval hij opnieuw, zijn stem doorspekt van ongeduld en ik voelde een nieuwe golf van angst door mijn aderen stromen.

Mijn gedachten probeerden nog steeds de realiteit van de situatie te bevatten en wat er die ene, angstaanjagende dag met me was gebeurd.

Drie maanden geleden werd mijn broer vermoord door een maffiabende, wat mijn familie en mij volledig van streek maakte. De reden voor zijn moord en de dader zijn onbekend. Zelfs de politie was niet bereid ons te helpen en ze wuifden ons weg door het een ongeluk te noemen. Als advocaat besloot ik bewijsmateriaal te verzamelen tegen alle maffiabendes en een zaak tegen hen aan te spannen bij de rechtbank.

Alles ging goed en vandaag stond ik op het punt de zaak te winnen, maar in een nachtmerrieachtige wending van gebeurtenissen werd ik gisteravond uit mijn huis ontvoerd. En 's ochtends werd ik geveild tussen degenen die ik had uitgedaagd en verkocht aan de hoogste bieder als straf voor mijn verzet.

Ik kon het gevoel nog steeds niet loslaten toen ik wakker werd in een donkere kamer vol gemaskerde mannen, die hun ogen op mijn lichaam richtten en streden om hun kans om mij te bezitten.

Ik protesteerde en vocht, maar niets hielp. Mijn handen en benen waren stevig aan de stoel vastgebonden en mijn smeekbeden gingen in de oren van dode oren, terwijl ik als een object werd geveild.

Een miljoen, twee miljoen, drie miljoen, de biedprijs galmt nog steeds door mijn hoofd en mijn uiteindelijke prijs was vijftig miljoen dollar. Niemand durfde te overbieden, alsof het bod van de maffiabaas zelf kwam, aan wie niemand zich kon onttrekken.

Ik had geen idee waarheen ze mij brachten, want tot nu toe was ik geblinddoekt en was ik omgeven door de wereld van duisternis die voor mij op me wachtte.

Maar nu mijn ogen open zijn en ik alles kan zien, ben ik nog verwarder geworden.

"Damien?" Het eerste wat uit mijn mond kwam, was de naam van de persoon die voor me stond. Mijn stem trilde en de verwarring was duidelijk hoorbaar in mijn stem.

Ik knipperde meerdere keren met mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik niet in een waas zat en dat wat ik zag klopte.

"Het is Sir voor jou. Ik heb je gekocht door de hoogste prijs te betalen." Hij klonk niet als de persoon die ik ken. Zijn woorden waren hard en raakten me diep.

Hij was nog nooit zo onbeleefd en onattent. Wat is er ineens met hem gebeurd?

En wat mij nog meer verbaasde, was dat hij bij de maffia zat.

Hoe en wanneer?

Er kwamen zoveel vragen tegelijk in mijn hoofd op, dat ik nergens op kon komen.

Kan het zijn dat hij als mijn redder hier is gekomen?

"Je hebt me hierheen gebracht om me te beschermen tegen al die mannen. Toch?" vroeg ik ter bevestiging, en bleef positief, zelfs in de donkerste tijden.

"Ik wil je niet in misverstanden laten leven."

Hij maakte het zich gemakkelijk op de bank. Zijn houding straalde arrogantie uit, hij spreidde zijn armen en benen als een koning op zijn troon en keek me aan alsof ik zijn slaaf was.

"Ik heb je niet gekocht om je van wie dan ook te redden, maar om mijn eigen behoeften te bevredigen. Ik wilde je lichaam vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag," gaf hij toe met verontrustende botheid.

Mijn hart zonk in mijn schoenen toen zijn woorden tot me doordrongen en de kant van hem onthulden die het beeld dat ik van hem had, verbrijzelde.

Er zat nog geen procent emotie in die groene bollen. Hij keek me aan alsof ik een vreemde voor hem was, wat me nog meer pijn deed.

In die drie maanden is hij fysiek en emotioneel enorm veranderd. Nu schreeuwt alles aan hem duisternis en gevaar, een verandering die me de rillingen bezorgt.

"Kom nu hier", beval hij, terwijl hij op zijn dij klopte,

en gebaarde dat ik op zijn schoot moest gaan zitten.

Ik huiverde en voelde de kippenvel op mijn huid komen. Ik keek hem altijd met bewondering aan, maar ik wist nooit dat er zo'n duivel achter dat knappe gezicht schuilging, zijn duistere bedoelingen straalden nu van hem af.

Philip had gelijk toen hij me vroeg om bij hem uit de buurt te blijven. Misschien kende hij zijn ware gezicht en maakt hij nu misbruik van het feit dat mijn broer er niet bij is.

Het feit dat ik Charming wilde vinden, leek nu een nachtmerrie voor me.

Hij wachtte erop dat ik zou bewegen, maar ik bleef waar ik was, te bang om ook maar een centimeter te bewegen.

"Damien, hoe kon je me dit aandoen, terwijl je weet dat ik de zus van je vriend ben?" Ik stond op het punt van een inzinking.

"Maar niet die van mij", antwoordde hij scherp, zijn woorden duidelijk en hard.

"Maar Philip?", wist ik eruit te flappen, mijn keel verkrampt van emoties terwijl ik mijn kalmte probeerde te bewaren. "Je weet dat hij bruut is vermoord. In plaats van me te steunen, heb je..."

Voordat ik mezelf compleet had, sprong hij overeind en zijn hand schoot als een bliksemschicht naar buiten om mijn keel te omsluiten, waardoor mijn woorden en mijn adem werden afgesneden. Paniek golfde door me heen toen zijn greep zich verstevigde, waardoor ik naar adem snakte.

"Praat de naam van dat ellendige varken niet voor mijn neus," zijn stem klonk venijnig, zijn nagels drongen scherp in mijn huid, "of ik maak het nog pijnlijker voor je dan het al is."

Ik kon niets anders zien dan pure woede en haat in zijn ogen terwijl ze de mijne doorboorden. Ik kon zijn aderen woedend zien pulseren in zijn nek en slaap.

De ooit zachte, smaragdgroene poelen van zijn ogen zijn nu veranderd in een woeste storm, die oplaait met een intense woede die genoeg was om met een simpele blik te branden.

De ogen die mij ooit als een magneet naar zich toe trokken, waren gevuld met haat voor mij. Ik begon erover na te denken wat ik fout had gedaan om deze haat van hem te ontvangen.

Zijn handen, de handen die mij al zo vaak geholpen hadden, waren nu om mijn nek geslagen, klaar om het leven uit mij te persen.

Zijn nabijheid, die voorheen mijn hartslag deed versnellen, bedreigde mij nu tot in het diepst van mijn wezen.

Ik weet zeker dat mijn gezicht rood is geworden door het gebrek aan zuurstof. Net toen ik mijn kracht voelde afnemen en ik dacht dat ik zou sterven als hij me nog een seconde vasthield, liet hij me los en hoestte ik luid, snakkend naar adem.

"Wat is er met je gebeurd?" vroeg ik toen ik me weer goed voelde. "Jij en Philip hebben je hele tienerjaren samen doorgebracht en jullie waren in die tijd onafscheidelijk. Je bent zo vaak bij ons thuis geweest, onze moeder hield zoveel van je, maar we hebben deze kant van je nog nooit eerder gezien."

Terwijl hij mijn woorden hoort, lijkt het alsof er een plotselinge woede door zijn aderen stroomt.

"Jouw broer is hiervoor verantwoordelijk!" riep hij uit met opeengeklemde tanden.

Filip?

Wat heeft hij gedaan waardoor Damien zo veranderd is?

"Hij is nu dood", herinnerde ik hem eraan en de tranen die ik al die tijd had vastgehouden, rolden over mijn wangen, omdat ik mijn broer vreselijk miste. Ik ben nog steeds niet over zijn dood heen.

"Niemand weet dat beter dan ik", waren de woorden die door de lucht schoten. "Want ik ben degene die hem met mijn eigen handen heb gedood!"

Mijn ogen werden zo groot dat ze uit hun kassen vielen, de grond onder mij verzakte en het leek alsof iemand een berg stenen over me heen had gegooid.

"En nu jij, lieve Angelica!"

Zijn stem werd ijzingwekkend intiem en ik rilde toen de temperatuur in de kamer plotseling een paar graden daalde. Zijn vinger, waarmee hij mijn broer had kunnen vermoorden, gleed van mijn slaap naar mijn kaak en rustte onder mijn kin om hem op te tillen.

"Jij wordt mijn speeltje"

Waarschuwing - Dit verhaal bevat gewelddadige/seksuele scènes die voor sommige lezers triggerend kunnen zijn.