Hoofdstuk 91 Anders is goed

Ben gaf me een kus. In het toneelstuk kust Romeo Julia op haar lippen. Niemand twijfelde daaraan omdat we een stel waren en we dachten niet dat het een groot ding zou zijn. De staande ovatie, het gejuich, ik herinner het me nog maar al te goed.

Ze vonden het leuk. Maar ik niet. Ik wilde een echte kus. Ik wil ook niet meer aan hem denken. Argh. Ik stort neer op het bed en steek mijn middelvinger op naar het plafond. Waarom valt alles voor mij uit elkaar?

Volgende week om deze tijd zit ik op school. Vandaag is de laatste dag van mijn schorsing. Morgen is onze laatste wedstrijd. Ik ben nerveus. Dat zie je aan de manier waarop mijn armen trillen als ik mijn laptop op het nachtkastje pak.