Rozdział 105 To był Moss, on żyje

(z punktu widzenia Sofii)

Zanim odejdę, jeszcze raz spojrzałem na list.

Nie ma powrotu. Jeden krok za drzwi i łzy popłynęły mi jak krople deszczu. Jest we mnie część, która nie chciała odejść, i jest druga, która nie chciała zmarnować szansy na ucieczkę. Czułam się absurdalnie, ale jednocześnie czułam się częściowo wolna.