Rozdział 376

Nina

Selena jęknęła żałośnie, siedząc na leśnym dnie z plecami opartymi o drzewo. Enzo i ja rzuciliśmy sobie zaniepokojone spojrzenia, zanim oboje spojrzeliśmy na nią. Nie widziałem żadnych innych obrażeń poza tym, gdzie uderzyła się w głowę, gdy Luna ją popchnęła, a moje przeczucie mówiło mi, że przesadza ze swoim bólem. Cokolwiek Luna robiła nam wcześniej, zdałem sobie sprawę teraz, gdy byliśmy bezpieczni i wolni od bólu, było czysto psychologiczne. Teoretycznie Selena nie powinna mieć żadnego bólu poza tym, który znajdował się w jej głowie, ale sposób, w jaki pocierała i krzywiła się na całym ciele, sprawił, że pomyślałem inaczej.

Nadal nie wiedziałem dokładnie, dlaczego przyszła z nami, ale gdy moja wilczyca powoli odzyskiwała przytomność po długiej śpiączce, wyjaśniła mi to. Moje podejrzenia co do więzi między bliźniaczkami okazały się słuszne.