Hoofdstuk 1

*Waarschuwing: de Lakhs in dit boek zijn fictief en niet hetzelfde als valuta of items die mogelijk hetzelfde gespeld of klinken. Alle personages, namen, persoonlijkheden, locaties en beschrijvingen zijn eveneens fictief en verzonnen. Dank u wel.*

~Tamia~

Ik zal de avond waarop mijn hemelse leven in een hel veranderde nooit vergeten. Ik kan het moment waarop mijn leven veranderde niet vergeten. Mijn man, Loo, en ik waren op het bal. Ik wilde er niet bij zijn, maar Leo's vriend en beta was de gastheer, en Leo wilde koste wat kost zijn uitnodiging honoreren.

Ik had hem moeten smeken om thuis te blijven, maar ik wilde een ondersteunende echtgenote zijn, dus volgde ik hem. Dat was mijn grootste fout.

Leonardo Albert was mijn man en de alfa van het bergroedel, waardoor ik Tamia Albert werd, de Luna van het roedel.

Toen ik negentien was, koos Leonardo mij uit om zijn Luna te zijn.

We begonnen te daten toen ik zeventien was en hij eenentwintig. Hij raakte me nooit aan omdat ik nog niet meerderjarig was, maar we werden desondanks verliefd en beloofden bij elkaar te blijven.

Veel vrouwen in de roedel haatten me omdat Leo alleen maar oog voor me had. Ik was niet de mooiste. Sterker nog, ik was niet half zo knap als de anderen, maar hij zag me en hij hield van me.

Hij was dol op mijn groene ogen. Leo noemde me zijn smaragdkoningin, en dat gaf me een boost in mijn zelfvertrouwen. Hij wilde nooit dat ik me uitdagend kleedde of make-up droeg, ik deed het gewoon.

Leo claimde me in het jaar dat hij de alfa van de roedel werd. Zijn ouders hadden besloten de positie aan hem over te laten en te gaan reizen, wat alle alfa's deden nadat ze de macht hadden overgedragen aan hun opvolgers.

Ik droeg mijn lunaschoenen met trots en voerde mijn taken uit. Ik was een getrainde krijger, dus de roedel was altijd in goede handen wanneer Leo ons gebied verliet voor een missie.

We waren vijf jaar gelukkig getrouwd. Ik was inmiddels vierentwintig en Leo zevenentwintig.

Ik hield zo veel van hem, en hij ook van mij. Daar bestond geen twijfel over. Niets en niemand kon ooit tussen ons komen, of dat dacht ik tenminste, tot het etentje waarop mijn leven op zijn kop kwam te staan.

We zaten aan een voor ons gereserveerde tafel toen Leo zich omdraaide en haar zag. Ze had lang, donker, steil haar, blauwe ogen, volle rode lippen, een prachtige gebruinde huid en een zandloperfiguur. Perfecte proporties vergeleken met mijn peerfiguur.

"Leo, Leo," riep ik zachtjes naar mijn partner, maar hij reageerde niet. Zijn ogen bleven op haar gericht. De prachtige vrouw in de nachtblauwe fluwelen jurk. Ik raakte zachtjes zijn hand aan en hij trilde lichtjes, alsof hij in trance was.

"Tamia," zei hij, terwijl hij probeerde te kalmeren, en ik glimlachte naar hem.

"We moeten naar huis gaan, lieverd, ik voel me niet goed," loog ik, terwijl ik probeerde ons daar weg te krijgen, maar zijn ogen waren alweer naar haar afgedwaald, en zij keek hem nu aan.

Ze keek ook geboeid in zijn blik, en ze leken elkaar in de ogen te kijken. Ik wist niet wanneer mijn hart begon te kloppen.

Ik wilde het niet geloven, maar ik wist wat er net gebeurd was. Mijn man had zijn voorbestemde vrouw gevonden, en zij was niet ik.

"Leo, laten we naar huis gaan," zei ik, een beetje nors met een vleugje angst. Een angst die ik niet kon verbergen.

Net op dat moment kwam zijn beta, Casper, naar ons toe. Hij was de gastheer en Leonardo's beste vriend.

"Alpha Leo, ik hoop dat jij en Luna Tamia het naar je zin hebben?" vroeg hij, en ik trok aan Leo's hand zodat Casper niet zou merken dat hij naar iemand staarde.

"Casper," zei Leo, terwijl hij naar zijn vriend keek en knikte.

"Wie is die dame?" vroeg Leo nieuwsgierig.

Casper keek mij aan omdat wat Leo net had gedaan respectloos was.

Ik slikte en keek weg. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij had niets gedaan, maar ik wist dat hij dat misschien wel zou doen.

"Ze is Alpha Ramzey's dochter van de Whitewood-roedel. Ze is net terug van een studie in het buitenland. Haar naam is Amanda Richford," zei Casper, en Leo knikte en herhaalde haar naam.

Casper keek ongemakkelijk en besloot zich te verontschuldigen. Ik glimlachte en liet hem gaan.

Ik bleef stil en zei geen woord. Er viel niets te zeggen. Ik moest gewoon afwachten hoe het allemaal zou aflopen.

Ik betwijfelde of Leo vijf jaar van ons leven samen zou weggooien, en bovendien hadden we elkaar opgeëist. Voorbestemd of niet, we waren volwaardige partners. Mij en onze band afwijzen zou zijn wolf verzwakken, dus ik wist dat hij dat niet zou willen.

Ik wist ook dat hij haar om dezelfde reden niet zou afwijzen. Elke alfa waardeerde zijn of haar kracht en vreesde situaties die hen zwak zouden maken. Als hij een gewoon roedellid was geweest, had ik de macht en het recht gehad om hem af te wijzen en weg te lopen, maar hij was alfa.

Ik dronk wat wijn en deed alsof het me niets kon schelen.

"Pardon, Tamia," zei Leo terwijl hij opstond, en ik nam niet de moeite hem te vragen waar hij heen ging. Ik wist dat hij met haar zou praten. Ik zag haar naar het balkon lopen en hij volgde haar.

Ik had de drang om hen te volgen zodat ik naar hun gesprek kon luisteren, maar de tranen stroomden al over mijn wangen. Ik was te bang om te weten waar hij het met de vrouw over had. Dus bleef ik zitten en dronk wat wijn.

Leo kwam niet meer bij me zitten. Na een uur alleen te hebben gezeten, besloot ik naar huis te gaan.

De auto gebruiken was geen optie. Kaira, mijn wolf, had pijn, dus zodra ik ver genoeg gelopen was, draaide ik me om en besloot naar huis te rennen.

"Wat moeten we doen, Tamia? Hij is van ons. Hij heeft ons opgeëist, en wij hebben hem opgeëist," riep mijn wolf, en ik wist niet wat ik haar moest zeggen, want ik had net zoveel pijn.

Het trauma was enorm en ik kon niet geloven wat me was overkomen. Ik had me hierop moeten voorbereiden, maar hij beloofde het.

Hij verzekerde mij, maar hij verraadde mij.

Beelden van beiden spookten door mijn hoofd en ik huilde. Ik huilde zo veel en huilde. Ik wilde niet naar huis.

Ik wenste dat ik op de een of andere manier ook mijn lot tegen zou komen, en dat hij de pijn zou laten verdwijnen, maar ik wist dat dat niet zou gebeuren. Ik zat vast aan Leo, en hij zat vast aan mij totdat hij me afwees, wat ik wist dat hij niet zou doen.

Ik wist dat hij me niet zou willen laten gaan, omdat ik zijn kracht in evenwicht bracht. Aan Amanda's uiterlijk te zien, was ze geen maanmateriaal, maar ze was een prachtige en ontwikkelde dochter van een alfa. Misschien zelf wel een alfa. Vergeleken met mijn deltagenen was ze van topkwaliteit. Ik wist dat ik geen schijn van kans maakte. Leo zou me dwingen te delen. Net als andere alfa's in zijn schoenen.

Leo en ik hadden samen de roedel opgebouwd en ons land uitgebreid, en vochten nu al vijf jaar zij aan zij. Als hij besluit me omwille van haar af te wijzen, zal ik met lege handen weggaan, want ik was geen alfa.

Ik wist niet hoe het zou aflopen, maar ik voorzag geen gelukkig einde.

Terwijl we renden, voelden Kaira en ik een scherpe pijn in ons hart en ik hoefde niet te raden wat er gebeurde.

Leo en ik waren door onze claim met elkaar verbonden, dus ik zal de pijn voelen als hij iemand intiem aanraakt.

Ik had vrouwen met overspelige partners dit zien meemaken; ik had hen als hun Luna begeleid. Wie zal me hierbij helpen en me helpen dit te overleven? Ik had geen familie. Ik en geen echte vriend. Leo was mijn enige echte vriend. Hoe moet ik hiermee omgaan?

"Verdomme, Leo, verdomme!" riep ik terwijl Kaira naar de wassende maan aan de hemel huilde.

Waarom moest het lot ons zo'n slechte kaart geven?

Ik rende diep het bos in en huilde. Ik bleef daar een tijdje voordat ik naar huis ging.

Ik kwam naakt ons huis binnen en Leo zat op de bank met een drankje in zijn hand. Hij keek naar mij en wist dat ik het wist.

"Tamia," zei hij, en ik schudde boos mijn hoofd.

"Hoe kon je dat nou, Leo? Je hebt het beloofd. Je zei dat als het ooit gebeurt, je haar zou afwijzen. Je zei dat ik genoeg was. Je hebt het me beloofd," zei ik.

Daarom trainde ik zo hard als krijger en vocht ik aan zijn zijde. Als zijn wolf verzwakt is, zal ik zijn kracht compenseren.

Hij zweeg. Hij kon zich met niets verdedigen.

Ik liet hem in de woonkamer achter en ging een warme douche nemen.

Ik zat er meer dan een uur onder, totdat het water koud werd, voordat ik naar bed ging.

Ik heb de hele nacht liggen woelen. Ik wist niet wat ik moest doen.

Afwijzing was geen optie. We zaten aan elkaar vast. Ik kon niet zomaar afstand doen van alles waar ik vijf jaar lang tijd, bloed, zweet en tranen in had gestoken.

Dankzij gezamenlijke inzet staan wij in onze regio aan de top.

Hoe kon ik daar afstand van nemen? Zelfs als ik besloot opnieuw te beginnen, zou geen enkele roedel me opnemen als ik hem verliet. Ik was gedoemd. Ik had geen andere keus dan dit te laten slagen, maar hoe kon ik dat doen als hij niet eens zijn best deed?

"Tamia," zei Leo en ging naast me in bed liggen.

"Het spijt me, Tamia. Echt waar, maar ik heb tijd nodig om te beslissen," zei hij. Zijn woorden raakten me zo diep dat ik hem gestoken zou hebben als ik had gekund. Ik zou een zilveren mes in zijn hart hebben begraven.

"Tijd?" zei ik, terwijl ik rechtop ging zitten. "Hoe durf je me om tijd te vragen , Leo? Je hebt het beloofd. Je hebt me geclaimd. Wat in godsnaam wil je dat ik doe? Je weet dat ik niet weg kan, ik kan me niet bij een andere roedel voegen, en niemand wil bij een wolf zijn die al geclaimd en gepaard is. Hoe zit het met mij, Leo? Hoe zit het met mijn leven, mijn liefde en mijn geluk? Waar laat me dat? Waar?" schreeuwde ik tegen hem, op het punt van huilen.

Hij ging rechtop zitten en probeerde me vast te houden, maar ik deinsde van hem af. Ik was boos en walgde ervan. Ik was razend.

"Geef me alsjeblieft de tijd; je bent mijn vrouw en Luna. Niets zou het veranderen, zelfs geen voorbestemde partner. Alsjeblieft, ik heb gewoon tijd nodig. Ik moet gewoon weten wat ik moet doen. De aantrekkingskracht is sterk. Ik wilde de pijn riskeren en haar afwijzen, Tamia. Maar ik wilde haar meer. Ik kan het je niet uitleggen en ik verwacht niet dat je het begrijpt, maar alsjeblieft. Tamia, geef me de tijd," smeekte hij.

"En wat moet ik doen als je haar neukt?" vroeg ik hem met woede en minachting in mijn stem.

"Ik raak haar niet aan," zei hij, en ik lachte pijnlijk.

"Maar dat heb je wel gedaan. Dat heb je wel gedaan. Je hebt haar vanavond aangeraakt, en ik heb alles gevoeld," zei ik, en hij zweeg. Ik had geen waarzegster nodig om te weten hoe dit zou aflopen. Ik zat absoluut aan de verliezende hand.